Bu Blogda Ara

23 Temmuz 2007 Pazartesi

BİR BAŞKADIR BENİM MEMLEKETİM






BİR BAŞKADIR BENİM MEMLEKETİM


Bir bayram havası içinde bir seçimi daha geride bıraktık. Millet olarak birbirimize saygımızı, gerçekten demokrasiyi benimsediğimizi gösteren bir seçimdi. Centilmence davranıldı, sorun yaşanmadı…Şimdi ‘senin sayfanda bu konunun ne işi ve yeri var?’ ,diyecekseniz cevabım çok net olacak…

İlk kez bu seçimde sandık başında görevli idim. Bir duygu insanı olarak yaşadığım duyguları,hoşlukları yazıya aktarmak istedim.Güzel ve yaşanılası bir deneyimdi yaşadığım… Sabah 7 den akşam 19’ a kadar yorucu da olsa, memleketim insanından manzaralar yakaladım.Güler yüzüyle,samimiyetiyle hala insanımızın umudu kaybetmediğini, kendini yönetecek insanı seçmekteki sevincini, katılımını ,heyecanını izledim…Hatta yaşlıca ve epeyce rahatsız bir yaşlı amcamızı ‘heyecanlanmayın,sakin sakin kullanın oyunuzu’ diye uyardığımda ‘bugün heyecanlanmayacağım da, hangi gün heyecanlanacağım ’sözü bile o yaşta bu sevinci yaşadığının belirtisi olarak hem sevindirdi, hem kıvanç duymama sebep oldu…

Ne güzel insanlarımız var bizim, ne güzel bir karmaşık milletiz! Köylüsüyle, kentlisiyle, zengini, fakiriyle , hastası,yaşlısıyla sabahın erken saatlerinden başladılar oy kullanmaya…Sanki bayrama gelir gibi, çoluk ,çocuk,dede,nine toplandılar geldiler…Kimisi o kadar yaşlı, o kadar hastaydı ki, yine de dinlememiş kendini, gelmiş koşa koşa oy vermeye.Bir tane yaşlı teyzenin tansiyonu düştü oy kullanamadan, tansiyonuna rağmen gelmiş, su verdik,açıldı..Rağmen gelenler o kadar çoktu ki!...Bir tane seçmenin nasıl elleri titriyordu rahatsızlıktan, yine de sevinçle,heyecanını gizleyemeden kullandı titreye titreye oyunu...Çok sonra aklıma geldi,fotoğraflarını çekmek, sadece iki tanesini yakalayabildim sizin için…

Ne temiz kalpli, ne samimi ,ne güzel insanlarımız var bizim…Eski seçimlerde görev alan arkadaşlar vardı, kötü tecrübelerini,daha önceki seçimlerde çıkan kavgaları, patlayan silahları anlattılar…Yılları omuzunda taşıdıkça barışçıllığı,saygıyı, ve daha bir çok güzel meziyetleri kazanmış insanımız demek ki.Hangi fikir, hangi parti, olursa olsun saygıyı davranışa dönüştürmeyi öğrenmişiz…Ne güzel yürekli insanımız var bizim!...

Hiçbir ülkede tatilin ortasında, hem de böyle sıcak bir yaz gününde, ve hatta pazarken, bu kadar çok seçime katılım, ve bayrama gidermişçesine seçim coşkusunu yakalamak mümkün değildir, eminim…

Bu güzel yürekli, insanımızın iyi niyeti, ve coşkusu boşa gitmez inşallah… Güzellikleri, bayram havasını her günümüzde en iyi şartlarda birlikte yaşamak dileğiyle.
Hepimize hayırlı olsun.

ferkul




22 Temmuz 2007

22 Temmuz 2007 Pazar

YAZAMIYORUM





Elimi uzatsam,

Tutacağım yıldızları.

Kolumu uzatıp

Kaldıramıyorum..



Bir duvar kadar

Yakınsın bana

Başımı kaldırıp,

Bakamıyorum…



Yüksekte mi bulutların

Yokuşta mı umutların

Yollarda mı gözyaşların,

Boşlukta mı sevdaların

Aşamıyorum…



‘Yar’ deyip de

Sevdim seni,

Uzaklara versen beni

Ele versen yüreğini

Geçtim dünyanın lalesini

Bir senden

Geçemiyorum…



ferkul





19 Temmuz 2007

10 Temmuz 2007 Salı

Saklambaca Dönüştürülmeden Yaşanılmaz Mı Hüzün

Saklambaca Dönüştürülmeden Yaşanılmaz


Hüzün?





Annemlerdeyim birkaç gündür. Alıştığım bir yaşam tarzından geçmişe yolculuk yapıyor gibiyim. Farklı olan çok şey var yalnız… Yıllardır benimsediğim halinde değil, ağaçları başka büyümüş, dalları sarpa sarmış, toprağa kucak açmış sanki yapraklarıyla, kenarında her zaman akarsuyu olmasa da, yemyeşil deresi bile değişmiş sanki evimizin. Burası benim sessiz çocukluğumun, karmaşık gençliğimin gürültülü evinden çok farklı bir ev… Yaşlanmış, ağırlaşmış bir hastaya benziyor… Zaman geçtikçe hastalık ilerleyecek ve sanırım yara kangrene dönecek gibi…Bu hüzün veriyor.Hüzün üzüntü veriyor.Bazen diyorum o çoğu zaman kavgalı geçen, kardeşlerimle yaşadığımız çalkantılı yılları bile tercih ederim bu eskitilmiş zamana…



Bu da yaşamdan bir parça sanırım… İnsan yaş ilerleyince her şeyi görecek, duyumsamaktan öte bir gerçekle yüzleşecek. Bundan kaçış olduğunu bilsem kaçardım. Saklanırdım galiba, saklambaca dönüştürülmeden yaşanılmaz mı hüzün?... Bilemiyorum, belki de bunu da yaşayarak öğreneceğiz…



Hala annemin küçük kızı olduğumu fark ettim…Onun için 39 yaşıma da gelsem hala büyümeyeceğim galiba.Cümleleri değişmiyor, sen yapamazsın, sen bilemezsin, dur ben yapayım, yemek ye, ne kadar az yiyorsun, kilo da neymiş..))Koskoca kadınım, desem de kanmıyor,sanırım hiç göremeyecek büyüdüğümü…Bu gidişle on beş gün bitmeden ben zaten zor verebildiğim kilolarıma yeniden kavuşacağım ,hem de büyük bir hızla..Kendi yaşlanmışlığını, halsizliğini,isteksizliğini bırakıverdi sanki…Her zamanki annem oldu, bu sefer işi zor ama, kendi çocuklarının yanında bir de torunlara koşuşturmak zorunda…Bir hafta oldu geleli, belli etmese de yorulduğunu, kendi iki kişilik sessiz ortamını aradığını görebiliyorum…Yine de o hani insanların hem şikayet eder, hem özlemekten korkar hali var onun da, benim de üzerimde… Daha fazla yorulmasın diye ziyareti kısa kesmek istiyorum, bu sefer de ikimizin de gözlerinde parlayan özlemek korkusu içimi parçalıyor…



Daha liseye bile gitmeden o küçük derenin kenarında şiir yazarkenki huzurumu aradım bahçede. Halbuki o zamanlar yaşadığım hayatın en zor, en çekilmez, en mutsuz günleri olduğunu sanırdım… Hep hüznü yansıtan şiirlerdi yazdıklarım… Ama ne güzel günlermiş, farkında olmadan yaşanılan… Olumsuzluklar içinde de olsa çocukluk, gençlikten arta kalan günleri yeniden yaşamak istiyor insan…Bacası tüten bir evde bu kez sevgiyle, anın tadını çıkartarak yaşamak başka olurdu herhalde…Eminim bu yazımı okuyunca en cadı ablam bile vazgeçecektir kavgacılığından, kıskançlığını yansıttığı o günlere yeniden dönebildiği zaman daha uysal olarak, kıymetini bilecektir birlikteliğimizin safiyetini…



Çünkü yıllar saflığımızı da aldı elimizden…Kendi kardeş kavgalarımızdan bambaşka kavgalar yaşadık, dumanı hiç tütmese de evimiz olan bu evden başka bir dünyaya açılınca…Dışarıda tamamen farklı bir dünyaydı nefes aldığımız.Yalancı , çıkarcı ,sahte insanlar, samimiyetten uzak dostluklar, yorucu bir yaşam koşuşturmacası içinde kendi kendine büyüyor insan.. Büyümek görmek demekmiş, anlamak, görmezden gelememek demekmiş… Büyüdükçe azalan gözyaşı demekmiş. Yaş ilerledikçe ağlamaktan da soğuyorsun.Soğudukça katılaşıyor, katılaştıkça büyüyoruz galiba…Daha az güldürüyor, daha az ağlatıyor büyümek insanları…



Böylesi büyümek istemiyorum, böylesi sevdiklerimi ,sevmediklerimi, çöküşü, bitişi, eskitilmişliği tüketmek istemiyorum…Gelecekten yana beklentilerimiz gerçekleştikçe, iyi veya kötü yaşadıkça, artıların yanında, eksilerin arasında bir bir kaybolmaya başlayan bu yaşanılmışlıklar ne kadar zor?... Nereye gitti o günler, hepsi de annemin yüzündeki çizgilerin altında mı kaldı?Alzehimer olan babamın sitem dolu bakışlarında mı saklandı yeniden dirilme umudu?



Bu hüznü nasıl dönüştürmeli, neler yapılabilmeli bilemiyorum ama, sanırım nereye gitsem ben’den bir parça olarak benimle yürüyecek… Belki birkaç yıl sonra bu yılı da özlemle anacağım günler gelecek… Keşke her şey baki kalsa, keşke annemin yüzündeki çizgilerden hiç olmazsa bir kaçı yok olsa, bacasından duman tüttüğü günlere dönse evimiz…Ve ben hala dere kenarında şiir yazan o küçük kıza baksam, bir film karesinden izler gibi değil de, ta içinden yaşasam o yılları…





Ne yapsam, ne etsem boş, hüzün pencereden gülümsüyor… Her gülümsemede, her bakışta aynalara yansıtıyor, saklansa da kendi kendimden…Bu hüzünle yaşamak da, eskittiğimiz bir yaşama yeniden o temiz ve safiyetini koruyan günlere huzurla kavuşabilmek, anılarını birlikte yeniden konuşmak da güzel…Hala birlikteysek, hala hüznü de, gülümseyişleri de, eskimiş evimizin balkonunda çayı da, paylaşabiliyorsak, sanırım en güzel olan şey bu…Bunun kıymetini bilmek gerek…Bunu başarmalıyım galiba, birlikte başarmalıyız, yıllara meydan okumak ne kadar zor olsa da, denemeliyiz…



Başarılabilinir mi,

saklanmadan, saklambaca

dönüştürmeden yaşanır mı hüzün?...



Ne dersiniz?...





ferkul







08.Temmuz.2007

6 Temmuz 2007 Cuma

Karmaşık Bir Sevda Öyküsü




Karmaşık Bir Sevda Öyküsü

Yaşamışlığım yanılmışlığımdır
Sevdam yenilgim
Akarsuya susamışlığım
Durgunsuda yitirilmiş
Umutsuzluğumdur
,
Sensizliğim...


Karanlığa karışan
Geceye isyanım
Zemheride sessizliğimdir

Tükenişim...
Sana başlarken
Bende bitişim.
Sen görmesen de
Saklanmışlığımdır,
Sigaranın dumanında

Yanmışlığım...

Can kuşum,
Düzlüğümde yokuşum,
Sensiz ben hiç yokmuşum...
Yakarışım sitem değil,
Suya kanamayışım

Sevdana doymamışlığımdır,
Sana bakamayışım
Kanat çırpıp

Uçamayışım...



Yaşamışlığım yanılmışlığımdır

Sensiz ben

Yaşamamışım..



ferkul



6 Temm
uz 2007