Dün izlediğim bir filmde ölmeden önce yakınlarına bir mektup
bırakan biri vardı... Düşündürdü, gülümsetti; aslında fena fikir değil...
Yaşarken söyleyemediklerinizi öldükten sonra söylemek...
Yeterince sevginizi gösteremeyen biriyseniz hele, öldükten
sonra onlara bırakılacak en güzel miras; söylenilmeyeni söyleyerek onların
ruhuna kendi ruhunuzdan bir mesaj... Çok konuşan ama hiç bir şey söyleyemeyen
insanlarız aslında hepimiz.... Her şeyi konuşuruz, gerektiğinde veya gerekmediği
zaman bile, haykırmasını da biliriz, ama hiç gerçek duyguları çıkartamayız iki
dudağın arasından; saklı kalır çoğu zaman sevgimiz de, şefkatimiz de....
Şimdi bir şeyler söyleme zamanı...
Tabiidir ki, en iyisi henüz nefes alırken, yaşamın ve yaşatıldığının
kıymetini bilerek, var olmanın amacını hissettirerek yaşamak ve sevdiklerinize
ben de buradayım, ne kadar kırsam da, kırılsam da, istemediğim bir hayatı
dilemediğim şekilde yaşasam da, Seni
Seviyorum_u söylemek galiba... Aklında bir ukde gibi kalmaktansa, geride
bırakabileceğin bütün maddi değerlerdense en iyi miras... Sevmek ve sevildiğini
duymak; olmalı...
Yarına ertelenmemiş bir yaşam aslında hep dilediğimiz...
Bildiğimiz ama uygulamadığımız. sanki hiç ölmeyecekmiş gibi, yarınların bizim
için var olduğunu sandığımız gerçeği... Halbuki ölüm de, yaşamın bir gerçeği...
Yarın belki hiç olmayacak, belki bu yazının sabaha okuyanı olacağını düşündüğüm
bir çok kişi, yarın hayata veda edecek... Belki yazarı da, kim bilir?... En
iyisi; yok olmak gerçeğini her an hissederek, gündelik telaş ve sorunların
içinde var olduğunun, seni seven dostların veya birilerinin olduğunun farkına
varmak... En büyük zenginlik bu; olmalı.... Ya da, senin sevdiğin bir kaç
kişinin varlığından haberdar olması, düşündüğünden ve sevildiğinden haberdar
olmak; farkındalık...
Seni Seviyorum;
ne kadar az söyleriz, ne kadar az duyarız... Halbuki söylenmeli... Dikkat
ettiniz mi bilmiyorum insanlar bunu
küçükken daha sık ve kolay söylerler; küçük bir çocuğun her an ağzında hazırdır
sevgi sözcükleri.. Büyüdükçe sevmeye ve sevilmeye daha çok ihtiyacımız olduğu
halde, önemsemiyor veya unutuyoruz, sanki ayıpmış gibi her seferinde
söylemek... Ayıp veya yanlış olduğunu düşünüyorsanız bile, sanki hiç mi ayıbı yaşamadık,
yaşatılmadık, hiç mi yanlış yapmıyoruz?.. Söylediğimiz kişi yanlış kişi olsa bile;
söylemeli; anlık bile hissedilse; söylenmeli; Seni Seviyorum... Hak ediyor mu, etmiyor mu, şu an doğru zaman mı,
değil mi, düşünmeden,hemen bir çocuk safiyetiyle; söylenmeli... Bu kadar zor,
olmamalı...
Eğer bunu yaşarken, hissederken, yaşatılırken
söyleyemiyorsanız, küçük bir not bırakın; Seni
Hep Sevdim... Eminim bir kaç apartman katı, bir kaç lüks otomobil veya
bankada milyonlar bırakmaktansa; bu miras herkese iyi gelecektir... Unutmayın yarın, belki hiç olmayacak...
Sevdiğini ve sevildiğini yaşarken söyleyebilen ve
işitebilen, insanlardan olmak; dileğiyle...
ferkul
18nisan2010
01.00