ŞEHR_İ ŞİİR

ŞEHR_İ  ŞİİR

Sana hiç bir tepeden bakmadım İstanbul,

Hiç bir kaldırımında yürümedi ayaklarım,

Boğazın kenarında bir çay bahçesinde

Yudumlamadım hiç bir bardak çayını...

Güvercinlerine simit atmadım

Dar vakitlerinde sabahlamadım

Hiç konuşmadık gündüz vakti bile

Göz göze gelmedik hiç seninle...

Bir sabah güneş doğarken

Akşamüstleri veya bir vapurda

Karşılaşmadı bakışlarımız bir martıyla...

Hiç bir gün batımını yaşamadım denizinde

Hiç bir gökyüzü, toprağı ,baharı, kışıyla

Böylesine büyülü, değil!..

İstanbul, büyük aşkım

İstanbul, benim dediğim

Yar, dediğim, can bildiğim

Hiç bir dalgasında kaybolmadığım şehir

Hiç biri, hiç bir tanesi bile

Senin kadar sevilmemiştir...

Sana hiç bir tepeden bakmadım İstanbul;

Adalarında faytonlarına binmedim

Hiç bir camiinde selam durmadım Rabbime

Hiç bir güneşinle ısınmadı yüreğim

Hiç bir yalnızlık yaşamadım kalabalığında...

Hiç düşümde görmediğim yarim

Hiç bir yaşamamışlığım

Yaşatılmamış gerçeğimsin...

Görmeden bildiğim

Seni uzaktan seven bir yar gibi,

Seni gerçekleşmemiş hayal gibi,

İçimde yaşattığım,

Büyümeyen çocuk gibi

Geç kalınmış mevsimlerde yaşatırken

Bakir bir kadın gibi,

Orda kal, büyüme...

Değişme, değiştirme kendini..

İstanbul, hiç bir tepeden bakmadığım şehir

Hiç bir kaldırımında yürümediğim şiir

Hiç kimse beni sende görmemiştir

Bende senin kadar

Hiç bir şehir,

Hatta hiç bir sevgili

Senin kadar sevilmemiştir...

ferkul

16mart 2010

23:19

YAĞ!....

YAĞ

Bir sıkıntı, bir sis bulutu, bir karanlık... Boğuluyor gökyüzü, biriktirip biriktirip boşaltamadı bir türlü gözyaşını... Baharı da unutturdu, kışa kesti ortalık....

Bir rüzgar, bir soğuk, bir titreme... Gözlerde, ellerde, yüreklerde, evlerde... Ağlasa, dökse içini, salıverse kendini; birden bire sağnağa dönüşse... Açmış kollarını toprak, onu bekliyor, ne çok beklemiş,ne çok ölüm getirir yaşayana beklemek, ne çok hasret ıslanmaya, bir bilse...

Yağdıramadı  bir türlü gözyaşını ... Yağmadıkça, boşaltmadıkça içindeki kini, bungunluğu, bize bahar, bize güneş, bize sıcak yok gibi....

Yağ artık!..  Sele döndür topağı, ıslansın seninler ağaçlar, çimenler, evler, sokaklar, insanlar... Coştur gözyaşını, yağ da bitsin bu karanlık, bitsin bu soğuk; gelsin artık bahar!..

Yağmur, yağ!...

ferkul

22mayıs2010

Duyuyorum, Okuyorum, Yazıyorum....

Duyuyorum, Okuyorum, Yazıyorum....

Bugünlerde yazmakta zorlanıyorum, sanırım biraz da okunur olmaktaki endişelerim buna sebep... Sanki biraz daha fazla okunduğumu hissetsem, okurlarımdan bir ışık, bir ses duysam diyorum... Halbuki blog; kendi kendine konuşur gibi yazma işi aslında... Okunsun veya okunmasın, insan yazdıkça çoğalıyorsa, önce kendi için yazmalı, bütünleşiyorsa yazdıklarıyla, yazmalı, bırakmamalı.... Bunu çoğu zaman unutuyorum.... İnternette bir blog sayfanız varsa, zaman zaman ziyaretçi ve okur trafiğinin düşmesi veya artması, bazan şaşılır derecede hiç okunmama duygusuna kapılmak çok doğal ve normal iştir, bunu gözardı ederek sık sık ve sadece kendine yazıyormuş gibi herkese, yazabilirsiniz, boş kuyuya taş atttığınızı hissetseniz de zaman zaman; taş yerini bulur aslında... Bir kişi bile sizin duyduklarınızı işitse, kendinden bilse, değer verip okuyarak sizi içinde hissetse yeterli aslında... Ama daha çok okunma hırsı, sanırım alıp götürüyor insanı; bazan hüsrana, bazan  rüzgarına...

Bir duygu insanıysanız, her şeyi ince eler, sık dokur,ayrıntılara çok takılırsınız... Ve en iyisini yapmak istersiniz... Sizin için iyi olan, bir başkası için kötü olabildiği gibi,sizin kötü dediğiniz beğenip de okumadığınızı, bir başkası alıp en yukarılara sürükleyebilir.... Bunu çoğu zaman yazınca; hissediyorum, tam da bu oldu, ben kendim bunu beğendim dediğim bir yazıyı çoğu zaman sıcak bulmuyor okur... Ya da tam olmadı bu yazı diyorsun, bir bakıyorsun çoğu insan kendi resmini yazıda görmüş, aynada kendini görüyormuşcasına kapılıp gitmiş yazının akışına...Yazmak ve okunmak, zor iş  aslında... Bilinmeyen bir yolda ansızın daha önce yürümüş gezmiş ve bulunmuş olma hissi gibi, ya da kaybolmuşluğun orasında bulmuş gibi kendini....

Bugünlerde dikkat ediyorum, okumak ve okunmak, siyaset ve yemek tarifleri, magazin haberleriyle doğru orantılı...Kimse duygularını ortaya saçmış birini okumaktan yana değil... Ya da önüne serilmiş bir şiir demetini elinin tersiyle itiyormuş gibi insanlar... Hatta duygusallığın hafife alındığını görüyorum toplumda... Geçen gün bir arkadaşım, neredeyse benim yanımda, şiir yazan, deneme yazan birinin  dedikodusunu yapıyordu, dinlemekten utandım.... Böyle bir toplumda, duygu insanı olmak ne zor, saklanmak mı gerek?...

Duyguları bu kadar hiçe saymak, küçümsemek, kendi ruhundaki fırtınaları dindirmeye yarar mı?...  Halbuki; duygu her zaman bir parça  küçük bir dünya yaratmak demektir, ruhumuzda hissettiğimiz, kendimizden saydığımız her şeydir duygu dediklerimiz... Gerçek hayatın meşgaleleri ve maddeciliği içinde unuttuğumuz en güzel şey ve olmalı, her zaman yaşanmak ve yaşatmak için, yaşamanın bir anlamı olması için...

Başlamak başarmanın yarısıysa, çoktan başladım ben, okumaya ve yazmaya... İnsanlar yazdıkça ve okudukça dünya küçülecek, duygulandıkça çoğalacak sevgi, barışa , şefkate ve dostluğa açılacak kapılar... Biliyorum, bunu her okuduğum ve yazdığım cümlede hissetmekten gurur duyuyorum...

Ne mutlu bana!... Ne mutlu ki Duygusalım!... Duyduğumu, duymadığımı, hissettiğimi, hissedemediğimi, olanı, olmayanı, gerçeği ve yalanı, mevsimi, mevsimsizliği, bazan hiç yaşanmamış bir baharı, bazen yaşanmış ve yaşanılacak anı,çoğunlukla beni, bizi, sizi; yazıyorum ve okuyorum!..

Var mı daha ötesi?...

ferkul

2mayıs 2010

01.02