Bu Blogda Ara

21 Haziran 2010 Pazartesi

RESİMSİZ


Canım sıkılıyor
Bugün
 Sen gelsen
Varmışsın gibi
Hep olmuş gibi
Birlikte yaşlanmış
Yaşamış gibi
Derinden ve içinden
Sevdayı
Dostluğu
Kardeşliği...
Birlikte otursak
Bir kaç yudum
İçsek bir bardak çayı
Paylaşırmış gibi
Hayatı
Paylaşırmış gibi
Hüznü
Paylaşırmış gibi
Bir damla gözyaşını.
Paylaşırmış gibi
Kendimizi.
Bir uykuyu
Bir rüyayı
Bölüşür gibi
Anlatsak, olmamışlığı
Anlatsak ikimizi
Anlatsak
Doymasak
Konuşmaya
Doymasak güne,
Bitmese  gece...
Zaman dursa
Dünya dönmese
Ölüm, gelmese...
Unutsak her şeyi...
Bir an
Olsa
Olsak birlikte
Sevda bizim
Aşk bizim
Dostluk , bizim
Bizdedir en doğru yalanlar
Bizdedir  hayatın tüm gerçeği
Desek...
Desek ki
Bütün baharlar bizim
Bizim doğan güneş
Bütün dolunaylar bizim.
Sen olsan
Gelsen şimdi...



Canım sıkılıyor bugün.
canım
Cansız bugün...
Yudum yudum
İçsek hayatı
Sayfa sayfa
Okur gibi bir kitabı...
Sen olsan
Olsa sevgi
Sende doğsam
Senle çoğalsam
Sevgi varsa
Hayat buysa
Sen, olsan
Gelsen şimdi.
Canım sıkılıyor bugün...


ferkul

12nisan2010

6 Haziran 2010 Pazar

Hayal Mi, Gerçek Mi_?


UYANDIM SABAH İLE...

Sabahın en erken saati; güneşin doğma, tanyerinin ağarma vakti... Kırmızıya çalıyor göğün rengi, doğan güneşle, uyanıyor sabah... Bir mucizedir benim için sabahın bu saati, ve akşamüstlerinin  gurubu... Gözlerimi açıyorum bir meltem rüzgarı dokunuyor hafifçe yanaklarıma... Gülümsüyorum... Gülümseyerek uyanmak ne güzel şey!... Yıllarımı aldı donuk bir yüzle sabah aynalarında gördüğüm kadına isyanım... Perdeyi aralıyorum hafifçe, camlar boydan boya yere kadar olunca sanki dışarıdasın hissini veriyor.... Odanın içinde koca bir  deniz.... Birdenbire karşımda mavi dalgalar, uçsuz bucaksız; günaydın diyor... Günaydın ferkul, günaydın!... Yıllara yenik bedenim bu saatte yorgun, ama bu sıcak günaydın sesi, diriltiyor, canlandırıyor, bir dalga olup karışasım geliyor enginlere... Maviliğinde kaybolmak, dalgasında köpürmek... Bir dinginlik hissi, bir huzur, bir yaşama sevinci yüreğimin ta derinlerinde... Hissediyorsan, varsın, yaşıyorsun...

Acele ediyorum, gurubu kaçırmamak lazım, dosta ihanet etmemek lazım!.. Hemen çayın altını yakıp çıkıyorum teresa... Kocaman bir teras bu, kanepemi, sallanan koltuğumu koymuşum, akşamdan kalma romanım koltuğun üstünde yayılmış sereserpe... Bir tembel keyfi, ya da ne denir, keyf_ehli terasım... Tam onunla konuşmak,  göz göze gelmek için hazırlamışım balkonu... İşte karşımda, anlatacak ne çok şeyim var, ne çok dert yanışımı, ne çok birikmişliğimi dökmek için yıllara sığdırmışım, bilse kaçar mı, kaçırır mı gözlerini benden?.. Bilmiyorum... İlk kez karşımdakini değil, kendimi düşünmek sayfalarca bir kitap, bir roman yazar gibi içimi dökmek istiyorum... Bazen bir ağaç, bir dalga, bir resim yeter dost bir nefes olmaya, can olmasa da, koşulsuz dinler seni... Dinlesin beni dostsa... Ben bu kadar beklemişken onu, yıllarca kıskanmışken ona yakın olanları, bulmuşum, kaybeder miyim?... Kaybedilmesine izin verir miyim?... Kim beklemiş benim kadar?... Kim sevmiş, kim sevdalanmış bu kadar köpüren dalgalarına?..


Demlenmiş çayım, altını kısıp bir bardak alıyorum, hemen geçiyorum karşısına ... Radyoda bir karadeniz türküsü... ''Ben seni sevdiğumi da dünyalara bildurdum... '' Dalıp gidiyor gözlerim dalgalara karışıp, dönüp geri geliyor, kıyıya çarpa çarpa... Diyorum bu huzur, bu saadet!.. Bu kadar zor muydu, bir hayali gerçekleştirmek, hayal olmasından çıkıp gerçeğe dönüştürmek, yaşamı yönetebilmek, suya salar gibi geçmişi, salıvermek akan suya kendini?...

Ve, yürüyorum, çıplak ayak sahilde, kumlara bir batıyor, bir çıkıyor ayaklarım, sabah olmasına rağmen sıcak kumlar, etrafta kimsecikler yok.... İlerden, taa ilerden bir köpek koşarak geliyor bana doğru... Başka yer ve zaman olsa, kaçacak yer arardım, gülümsüyorum, el sallıyorum köpeğe, belli ki benim kadar sevdalı bu denizli sabaha, köpüren dalgalara atıyor kendini az yaklaşınca... Yıkanıyor, boğuşuyor, sevişiyor sanki denizle...Uzun süre izliyorum, ne güzel bir sabah bu, ne güzel bir aydınlık hissi yaşamın tam ortasında!...
Ne güzel bir duygu bu deniz sabahı!...

Sabah yürüyüşünün  sonunda, hala kaynayan çayım beni bekliyor, bir dilim karpuz, peynir, zeytin ve kızarmış ekmekle kuruyorum soframı.... Ve hala karşımda deniz, hiç bir yere gitmiyor, hiç üzmüyor,  hiç kıskanmıyor, hiç ayıplamıyor, hiç kızmıyor, kızdırmıyor, öylesine duruyor orda... Bakışıyoruz, dalgın, hüzünle karışık bir yalnızlık hissiyle de kaplansa ruhumuz, bu duygu güzel!... Sanki bunun adı mutluluk mu, diyorum... Cevapsız kalsa da sorum, uzaktan gülümsüyor bana en kadim dostum... Dalgaların sesi, sanki kalbimle birlikte çarpıyor kıyıya... Vefalı bir dost gibi, sıcak bir göz gibi, o bana benden yakın, ben ona ondan yakın...

ferkul

06haziran2010
00:39