Bu Blogda Ara

27 Temmuz 2010 Salı

KUYUDAKİ KADIN


      

Git Gidebildiğin Yere,
Deniz Aynı Deniz,
Su Aynı Su,
Bulanık... !







Nereye gitsen kendini de götürüyorsun aslında... Dağ aynı dağ, deniz aynı deniz, dalga desen dalga değil!.. Sen desen, SEN_in değil!... Her şey yerli yerinde, sen aynı sen, bütün renkler siyah!.. Ne kadar yaklaşsan uzak bütün yakınlar, gökyüzü senin değil!... Gitsen gitsen her yerde Sen!...
Ne kendinden kaçabilirsin, ne biriktirebildiklerinden...

Deniz olsan, dalgan yetmez kıyıya vurmaya... Dalga olsan gücün yetmez kıyıda kalmaya!.. Gelir arkandan senden büyük bir tanesi, sürükler, alır götürür yine geri...

Taş olsan taşlığından utanırsın, fırlatıp atamazsın kendini kıyıya, gömülemezsin bir kum tepeciğine, saklanamazsın, saklayamazsın kendini...






Alsan götürsen seni, bir bilinmez dünyaya katsan aşını, tuz olmazsın içinde, dağ başlarında akan su olamazsın bir damlacık bile nehre karışabilen, gitsen gitsen tat olmaz aşında...
Nereye gitsen, seni götürürsün, kaçamazsın kendinden...

Seni sen kılan, senden başkası değil aslında... Kim bu götürdüğün yanında? Ne sana benziyor,  ne senden başkasına, bir başka ben taşıyorsun yüreğinin her atışında... Biriktirdiğin ve taşıdığın yük senden başkası değil... Nerede başlayıp nerede biteceğini bilmediğin bir hayat yaşadığın...




Düşün ki sıyrıldın içindeki ve dışındaki bütün kalabalıklardan, yürüyorsun, yön belli değil, sokak belli değil, yürüdüğün yol, belirsiz...  Belirsizlik deryasında yüzüyorsun; yaşarken, ölüyorsun... İstediğin böyle bir şey miydi, böyle bir şey mi sevgide aradığın, kendini sevmek dediğin böyle bir şey mi, yol boyu yanında yürüdüğün yalnızlık sana mı benziyor, yürüdükçe bulacağını düşündüğün şey hep bir başkası, değil mi?...
Başkalarında yitip, kendinde tükeniyorsun hep... Nereye gitsen kendini de götürüyorsun aslında...





Git gidebildiğin yere, çılgına çevireyim desen de ruhunu, dingin bir ruh değil seninki!... Dinginlik de senden değil ki...!
Sana yakışmaz düz yolda koşmak, sana yakışmaz sokak arası yalnızlığı!... Hiç yakışmadı ki mutluluk, hiç yakıştıramadın ki sana bir güvercin kanadında uçmanın sevincini, hiç bulamadın ki kendini gittiğin bütün yollarda!...
Deniz nereye gitsen aynı deniz, su aynı su, içindeki senden başkası değil!..

Git Gidebildiğin Yere,
Deniz Aynı Deniz,
Su Aynı Su,
Bulanık... !

Götür götürebildiğin yere kadar, bu yürek senin değil!...






ferkul

10temmuz2010

13.42

8 Temmuz 2010 Perşembe

CEVDET


                            CEVDET


Aslında masumiyet elimizde, avucumuzda kalan son şans ve tek cevherimiz... İnsan yaşayıp gördükçe, anladıkça en yakınından başlayarak kaybediyor, kaybettiriyor, kaybediliyor safiyetini... Zamanla anlıyorsun ki hiç masum değiliz... Hiç birimiz masum değiliz, ben de masum değilim, sen de, sizler de hiç masum değilsiniz!...

Uzun bir süre önce mahallemize, karşı apartmanın alt katına taşınan yeni komşuları çalışma ve yaşam koşularının arasında fark etmemiştim... İki yaşlarında bir oğlu olan küçük bir çekirdek aile... İşe gelirken ve giderken önünden geçtiğim balkonlarından'' ferkul, napıyon!.'' diyen minik sesi gülümseyerek esip geçtiğimi anladığım gündü,  dün...
Bütün yıl boyunca hiç aksatmadan, benim her gelişim ve gidişim sırasında usanmadan bütün samimiyetiyle selamını eksik bırakmadı hiç. Ve ben her gün onu duydum, gördüm, bakmadan geçtim...

Sanki farklı bir gündü, kendimden esirgediğim bir kaç sözü ve zamanı kendime hediye edip, kendim için bir şeyler yapmak, kendimi unuttuğum yerden alıp kurtarmak adına yola çıkıp eve dönüşümün hikayesinin bittiğini sandığım bir gün... Geçiyordum, yine o saf ve temiz, hiç bozulmamış sesiyle''  ferkul,  napıyon ''',  el salladı... Gülümsedim cevap verdim, '' Cevdeeet, iyiyim sen napıyonn!''...
Annesi mahcup, bu her geçişte sizi rahatsız ediyor, demez mi!..  ''Hayır !'', dedim, ''ben Cevdet'i seviyorum!'' ..

Sahi ben Cevdet'i ne zaman sevdim, nasıl başladı birbirimize sevgimiz? Neden farketmedim?... Alışkanlığa dönüştüğünü düşündüğüm her seslenişte, her gülümseyişimde bunu neden hissetmedim...Yaşam denilen dönme dolabın içinde bir yukarı bir aşağı inerken, neredeyse bütün gözlerde ve yüreklerde safiyetin kalmadığını düşündüğüm günlerde bile, selam verişteki o canlılık, o sevgi, katışıksız ve karşılık beklemeden el sallayan bu yüreği her gün gördüğüm halde, nasıl umursamazca görmezden geldim?... Hala nasıl insana ve zamana umutsuz, bakabildim?..

Evet ben Cevdet'i seviyorum!... Onun saf, kirlenmemiş elleriyle salladığı o sevgi selamını seviyorum... Bu sabah kalktım, balkona çıktım ve ilk selam veren bu kez ben olayım diyerek karşı balkona seslendim;   '' Cevdeett! napıyooonn !!''  Şaşırdı çocuk, cevap vermedi el salladık ve gülümsedik birbirimize.... O beni görmüştü, benim onu görmemi sağlayan şimdi üç yaşına gelen o saf  yüreğiydi....

Cevdet'i seviyorum ben, evet... Masumiyetini, içtenliğini, sevecenliğini kaybetmesin diyorum... Kimse içindeki o katışıksız insan sevgisini, cana yakınlığını köreltmesin istiyorum... Çok şey mi istiyorum,  Cevdet, Cevdet olarak kalsın, kendini yitirmesin , kaybolmasın çirkinliklerin, yalan dolan, haksızlık, zulümlerin arasında ve yaşam kavgasında dediysem?...   Çok mu istiyorum?..

Zor olan masum olarak kalabilmek mi, masumiyetsiz bir insan topluğunda yaşayabilmek mi?...

Hiç birimiz masum değiliz... Ben de masum değilim, kaybettim masumiyetimi, bunca yalanın, küfrün ve zulmün savaşında... Sizler de masum değilsiniz, hiç biriniz,masum değil!...

Ama masum olanlar var, onlar bizi yaşatacak, bir ışık tutup kürkçü dükkanı misali geri dönmemize vesile olacaklar var, masumiyet dünyasına...

Hepimiz için umut, var... Cevdet varsa, Cevdetleri yaşatabilirsek, çoğaltabilirsek, yaşamak var, sevgi var!...

Çok yaşa sen Cevdet!...

ferkul

07temmuz2010
19.30