Bu suskunluğu, dinginliği ve durgunluğu seviyorum. Bu sükûneti, sessizliği. Durmadan koşmak yerine, salıvermeyi ortalığa, sebepli, sebepsiz sessiz haykırışları. Konuşmadan söylemeyi sevdiğim gibi, kendimi dinlemeyi. Dinlerken ağaçların, sokağın, caddenin dikkatle ve umarlı bakışını, hiç kıpırdamadan, göz bile kırpmadan öylece, saf ve masum izleyişini...
Sustum, sustuk hep birlikte. Şimdi onlar konuşuyor. Kuşlar, böcekler, çam ağaçları, düşen yapraklar. Ne korna sesi, ne müzik, ne şarkılar, sustu içimizde ve dışımızda görünen yalanlar...
Şimdi #sokağa çıkmak yasak. Şimdi, gezip oyunlar oynamak yasak, içinde ve dışındakilere uzak; kimse yürümeden, konuşmadan, haykırmadan dört duvar arasında bekleyişte.
Ki, o dört duvar aslı astarı değil miydi aslında yüzümüzün? Döndük kendimize, döndük aslolan birliğimize. Perdeleri açın, ışık artık içimizde!...
#corona dinleyin diyor. Hayatı ve yanılmışlığı kapanıp da içinize, sorgulayarak, duyumsayarak, cevap aramaya bile bir mola, bir pause, hatta bir stop. Şöyle bir dur ve bak. Aynada senden başka kimler var?
Kim sevebilir seni senden ziyâde?.. Kim görebilir seni, senin kadar?..
. ...................................
ferkul
6 Aralık 2020 15.03
Kayıtlar
