Dostlarım var_dı. Yüreği kendinden yüce...Dostlarım
var_dı omzunda ağlayabildiğim… Dostlarım vardı
benden öte, kendinden veren ...
Binlerce parca benliğinden , fazlasıyla sencil…
Sanmıştım hep öyle sürecek , bütün zamanlarda bende
kalacak gözleri. Kaybolan yıllarla birlikte sönüverdi
birdenbire yanıp kayan yıldızlarda, bir varmışa döndü
hikayeleri…
Hepsi masal mıydı? Yalan mıydı sevgi dedikleri ?
Sırat köprüsünden de mi inceydi, o bütün mavi
bulutları kaplayan kocaman gökyüzü?…
Suya yansıyan güneş, geceye mi çevirdi yüzünü?…
Nereye gittiler, sahi sahiden var mıydılar? Kana
kana içtiğim sular kadar da mı gercek olamadılar?
Yoklukların içinde var_ mış gibi mi yaptılar?
Mışlarda mı kaybolmuş bütün düşlerim?
Bu kadar kolay mı aldanmak?
Aldanmışlığa yenilmek?
Hangi gerçek yok etti o hayalleri.? Hangi sahici yalan
dostyüz gerçekimsi kıldı şu yaprağın daldan toprağa
düşüşü kadar kısa gülüşümüzü?
Burada, işte şimdi tam burada noktayı koymalıyım.
Şimdi yalanlardan yana olmak zamanıdır… Bazan hiç
bir gercek bir yalan kadar mutlu kılamaz insanı. Şimdi
ufukta bile kalmayan, belirsiz ışığa yakından bakmak
zamanıdır..Mış gibi de olsa , sahiden olmasa da,
var_mış gibilerde kalmak zamanıdır…
ŞİMDİ DOSTA KANMAK
ZAMANIDIR!
15 Mart 2007
ferkul
1 gün önce
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder