birlikte

Birlik olmak,

Aslında bu sayfaya siirimsi yazılarla, hayatın içinde ne kadar siirimsiyiz_i resmetmeyi hedeflemiştim... Bugün olduğu gibi , yaşamdan ve andan etkilendiğim zamanlarda yazdığım bir kaç günlük yazım da var bakarsanız günlüğümde... Eğer duyguları, yaşanmış ve yaşanmamışlıkları yazıyorsam, bunları da yazmalıyım gibi geldi bana... Hayatın ve şiirin içinde, şiirimsi olumsuzluklar kadar kavgalar, yanlışlar ve olmazlar da çok çünkü, onlara da şiirimsi bakmak gerek diye düşünüyorum...

Dün okuluma bir sendikanın Ankara’dan yetkili görevlileri geldi... Çok fazla bulunamadım toplantılarına, sadece çıkışta biraz oturup dinledim... Kendi sendikaları, yaptıkları, yapacakları ve olması gerekenleri konuşurken düşündüm ve söyledim ki, biz rengarenk insanlar olarak bir arada huzur içinde yaşıyor, çalışıyor ve üretiyorken, siz bizim haklarımız ve ortamımız için kurulmuş, çalışan görünen bir kaç sendika niçin bir araya gelip,bir masa etrafında kardeşçe, senin rengin, benim rengim demeden, ortak çıkarlar doğrultusunda hiç bir konuda anlaşıp bir şey ortaya koymuyorsunuz?... Cevap o kadar cümleler ve kelimelerle süslenmiş bir çok uzun konuşmalardan oluştu ki, zaten uzun konuşmaları dinleme özrü olan ben dinlemekten sıkıldım, sıkıldımsa da duydum, cevabını gözlerinde okudum, zaten bilirsiniz, çok konuşuyorsan hiçbir şey bilmiyorsundur, veya söylemeyeceksinizdir... Bilmiyorlardı, yapılamazdı, kimse buna yanaşacak kadar insanca yaklaşamıyordu belki, var oldukları, oluşturdukları topluluğun çıkarlarından çok renkleriydi onlar için önemli olan.Ve belki de kimin başardığı, ben yaptım, duygusunu ve zaferini kimin yaşayacağı...

Onsekizinci memuriyet yılımı yaşıyorum ve sadece beş ya da altı yıldır sendikalıyım... Memurlar ve işçiler veya çalışan her kesimin sendikası olan bir ülkede yaşıyoruz... Farkındaysanız rengi ne olursa olsun hepsi de birbirinin aleyhine konuşmak ve düşünmekten başka, elbise, bıyık, kıyafet ve görünüş farklarıyla sadece ortadalar... Şekillerle çizmişler çalışma planlarını, ve öyle de kalmış, ortada bitmiş bir inşaat yok... Hiç biri çalışanının menfeatine olan bir konu veya iddiada biraraya gelmek şöyle dursun, içinden onaylasa da sırf karşı taraf ortaya koydu diye ben de varım’ı söyleyemiyorlar...

Şöyle bir baktım etrafıma, kırk yaşıma kadar yaşadıklarıma, yaşanmışlıkların içinde birlik olup yapılabilecek o kadar çok şey varmış ki, toparlayamadım... Ailede, kardeşlikte, okulda, sınıflarda, sokakta, mahallede, şehirde ve hatta kendi ruhumuzda, kalbimizin ta içinde bile , kendi kendimizle bile çatışan bireyler olmuşuz, başaramamışız hiç bir olmayı... İnsanca yaklaşıldıktan sonra, bir araya geldikten sonra yapılacak o kadar çok şey varmış ki... O kadar çok olumsuzlukların, mutsuzlukların oluşmasına engel olabilecek şey, elele başarılacak onca şey varmış ki, görememişiz... Bazan ne kadar kör olduğumuzu , olduğumu düşünmekte haklıyım galiba...

Sanırım asıl olan görebilmek... Bakmasını bilemek belki de hatta... Birlikten öteye, bir anlık , bir saniyelik bir zaman dilimine dönüşecek olan hayatta, geriye dönüp bakıldığında, birlik içinde, huzurla, seçilmiş ve seçkin bir gün yaşamışlığı anmak, anlatmak ve yaşatmak gerek...

Bizler bunu yaşayamadık, renkler arasında gözümüz kamaştı, birbirimizi seçemedik...

Umarım yeni nesil, çocuklarımız, renklerden oluşmuş bir resim çizebilirler yaşamlarında, toplu halde, mutlu ve kavgasız bir yaşam gösteren bir resim ve gelecek ...

ferkul

16kasım2008-

02.02