Bu Blogda Ara

14 Aralık 2009 Pazartesi

BİZ HİÇ ÖLMEDİK





                                                                           İKİ’YİZ

Gözlerin
Yüreğime değdiğinde
Yaz gelir
Mevsime yağardı sıcak
Yağmur gibi…
Kanasa da her yanım
Yaksan da bütün gemileri
Bir damla kan
Akmazdı damarımdan
Sen
Ben
Biz gibi…

Çatılardan sarkarken buzlar
Elleri donardı en çok
Kalabalık sokaklarda
Işıksız evlerde sönerdi
Güneşsiz sabahlarda
Açılmazdı gözleri...
Mutluluk uzak bir deniz
Konuştukça tükenirdi
Üşürdü insanlar...
Titrerdi kelimeleri...
Biz hiç üşümedik…


Biz
İki kişiyiz
Biriktirdiğimiz yalnızlıklardan çoğaldık
Bitirdiğimiz başlangıçlardan biriktirdik
İkimizi…
Günlerden, gecelerden,
Bitmek bilmez ayrılıklardan
Hasretten ve özlemlerden çaldık
Yalansız cümlelerdi kurduğumuz
İki kişiyken umuduz
İki kişiyken biriz...
Deprem oldu,
Sel bastı
Tufan oldu
Kimse kalmadı yaşayan
Gözlerin
Yüreğime değdiğinde

Biz hiç ölmedik…

Biz hiç devrilmedik birlikteyken… Koca çınar devrildi önümüzde, kocaman bir gökyüzü sarsıldı kara bulutlardan, alaşağı etti yeryüzünü, yağmura dönüştürdü öfkesini… Rüzgara yenik düştü onca dağ, tepe… O yağmurlarda biz ıslanmadık, iliklerimize değmedi kara bulutların rengi... Öyle yağmurlar ıslatamazdı bizi, öyle yağmurlardı ki; bizden değildi... Biz güneşin arkasından gelen yağmurların çocuklarıydık hep… Gökkuşağının çocukları... Islansak da ardından rengarenk bir gökyüzü çıkartan yağmurlardı üstümüze yağan…
Biz hiç ıslanmadık...

Yıkılsa da umutlar, hiç devrilmedik baş aşağı, yerlere serilmedi sevdamız…

Hiç eğilmedik biz namerdin önünde, hiç bir zaman unutmadık kendimizi, unutulmuş masallardan değildik çünkü, yaşayan, nefesiyle dirilten bir yürekti bizimki... Arayıp da yıllarca bulunmayan bir çift göz değildi sözlerimiz… Hiç unutmadık yeminimizi… Hiç yalan söylemedik kimseye, yalansız bir yaşamdı düşlediğimiz… Yalansız sözlerde kaybolmadık, yalansız romanlarda bulduk ikimizi... Efsane olmuş sevdalarda, yalansız dönüşlerde bulduk kendimizi…

Hiç susmadık biz, hep konuştuk birlikteyken de, yokluğun acısı içimizi yakarken de, ayrılırken de birdik, susturmadık sevgileri, konuştukça büyüdü, konuştukça canlandı, büyüdükçe kanlandı, kana bulansa da harflerimiz; biz ikimizken hiç susmadık… Konuşmasa da dillerimiz, yazmasa da kalemimiz, biz hiç bir olmadık, hep iki kişilikti sevdalarımız…

Biz iki kişiyiz... Birken iki olmak baharla kış gibi, gidenle gelen gibi, geçmişle gelecek gibi... Olmazlardan yol açtık bozuk, taşlı sapa tarlalardan, ne yollardan geçtik, yorulmadık... Üşenmedik, hep tek bir yumruk gibi sıktık avuçlarımızı.... Kanasa da, acıtsa da ciğerimizi, öyle kaldı ellerimiz...

Biz iki kişiyiz.... İki iken biriz, bizken varız, var oldukça, değdikçe yüreğimize gözlerimiz, biz hiç ölmeyiz...

ferkul


10kasım2009

00:45

2 yorum:

Adsız dedi ki...

Degerlı arkadaşım BIZ HIÇ ÖLMEDIK,adlı yorumunuzu okurken ne kadar duygulandıgımı tarıf edemem,bu yazılar ve yorumlar kolay deyıl tabıkı,bunlar ancak FERKUL kalemınden yazılır yorumlanır.Bır aşkın,bır sevgının,bır degerın,bır bırlıktelıgın tarıfı bu kadar olur,ben şahsen sözun bıttıgı yerdeyım,çunku bu esere,bu yoruma karşı tek söylenecek söz teşekkur etmek ,siz şahsınıza dua etmek,sız yaşamalısınız kı , bız eserlerınızı okuyalım,allah sıze uzun ömurler versın,başarılarınız daım olsun inşaallah, en derın saygılarımla.

Adsız dedi ki...

arkadaşım yine döktürmüşsün.ne kadar güzel anlatmışsın biz olmayı yüreğine sağlık..takipteyim seni kalemin susmasın...
nanekokusu..