sonra

Öncesi çoktu...
Sonra, şiir oldu gülüşün. Harfsiz ve kelimesiz söylerken ismini, şarkısı olmayan bir nota gibi, bildiklerimi unuttum.

Unuttum bugüne dair ne varsa dünden kalan. Bilmediklerimse hep o aynı yarın şarkılarının nakaratında şimdi. Bir bardak çayda, boşluğa takılı bir sonbahar sabahında, kaybolup gitti adın ...

Mısra mısra yazılmıştı halbuki, her harfi sevdadandı. Yakışmadı kaleme, alışmadı sevmeye. Öyle kolay mı mevsimleri uç uca ekleyip saatleri sana getirmek? Öyle kolay mı kalabalık düşünmek?

Dağ başı yalnızlıklarında hapsoldu gülüşün.

Zira şiir de düş olur, gider zamanla. Şiirin de, düşün de, sevdanın da, dostluğun da kazananı olmayan bir savaşı var seninle. Yenilirsin , yenildikçe bileğilenilir düş/üş/ün. Ki, sevmek dediğin de, insanın en derin düşüncesinde yokluğa mahkum.

Öncesi çoktu, sonrası düştü, nerede_sin?...
.



ferkul

14ekim2018
21.23