GAZETE KOKUSU

Ben bugün bir gazetedeydim!....

Neredeyse iki yıldır blog yazıyorum... Öncesini sayarsak belki kırk yıldır yazma, deneme ve şiirimsilerle kendi kendimi avutuyorum... Bu, hani sigara tiryakileri vardır, bırakmayı denemek için sigarayı elinde ve ağzında yakmadan bekletirler, içiyormuş gibi yaparak kendi kendilerini taklit ederler ya, aynen böyle.... Uzun yıllar boyunca kendime, sadece ve sadece kendime yazdım, onları birer çeyiz sandığı gibi biriktirdim, onbir yıl öncesi kendimi her yalnız hissettiğimde, sarılacak ve yaslanacak bir omuz aradığım her günde, arayıp bulup onlarla dertleştiğim, paylaştığım ve daha çok melankolik bir hüzünle cümlelerinde ve mısralarında, şimdi daha iyiyim’i bulduğum zamanlardı... Küçük bir oyundu çocukken, herkes bebekleriyle oynarken, ben cümleleri kafamda birleştirmeye çalışır, küçük bir kızın gittikçe büyüyen minik romanını tasarlardım... Ve hatta gençken, genç bir anneyken, yirmidokuzunu yaşayan orta yaşlı bir kadınken de kendi oyunumda gizlenir, kendi şiir ve yazılarımın arasında ruhumu dinlendirir, arkadaşım, dostum, sırdaşım olurdu defter defter sakladığım hazinem...

Ve onbir yıl önce hazinemi kaybettim, çocuklarımı kaybetmiş gibiydim, çocuklarımdı, benden bir parçaydı hepsi, benim kelimelerim, benim cümlelerimle süslenmiş her bir anıydı, her bir yaşanmışlık, her bir acı, her bir hüzün yaprağı... Birden bire yok oldu, taşınma sırasında mı çöpe atıldı, kamyondan düştü de öyle mi yok oldu, bilemiyorum, hiç bir zaman da bilemeyeceğim... Kimbilir, belki kıymetini bilmeyecek birinin elinde kahkaha malzemesi oldu, belki de üzerinde yemek yenilen gazete kağıtları gibi kullanıldı, yendi, bitti... Şimdi nerede ve nasıl, hangi yıpranmış sobanın külllerinin, hangi çöp yığını arasında kaybolmuştur, kimbilir, bilebilmek mümkün mü?...

Yasta geçti sonraki yıllarım, tek tük yazdığım bir kaç şiirle oraya buraya karaladığım bir kaç günlükle geçiştirildi... Çocuklarımı, çocukluğumu, gençliğimi, bensaydığım herşeyi kaybetmiştim, kolay mı?.. Bunu anlamak için sanırım yazmak, hissedebilmek gerek...

Karalama bile olsa, kötü birkaç deneme, şiire benzemeyen birkaç şiirimsi de olsa benimdi, bendendi, belki de kanımdan bir parçaydı... Küstüm, kendi kendime çekildim ve herkes gibi yaşamaya çalıştım... Herkes gibi yaşamak, herkes gibi ayrımsamadan, olduğu gibi, olabildiğince koyvermek, düşünen bir insan için, üreten bir insan için yıkımmış, fetret devriymiş, yeniden yazmaya başlayınca , anladım....

Teknoloji ilerledi, bir arkadaşımın desteğiyle, atıldım kollarına klavyenin... Geçmiş ve geçiştirilmiş günlerin acısı ve hüznünü yansıtan şiirlerle ve yazılarla donattım bloğumu... Önceleri okuyan ve takip eden insan sayısı fazlayken, gitgide her moda adeti olduğu gibi çabuk sıkıldı insanlar bloglardan, ve belki de umut vadeden yazılar okumak istediler benim yazılarım yerine, neşe veren, hayal etmeyi, mutluluğu çağrıştıran cümleleren içeren yazılar istediler... Yeter, demedim, en önce kendim içindi ya yazdıklarım, zaten bir kere başladın mı susuz kalmış da kana kana suya sarılmış hayvanlar gibi çeşmeyi bırakmadım, içmeye devam, kimse okumasa da, ben okuyorum ya... Ve yazıyorum...

Belki benim acı sesim kulakları tırmalar;
'Sizler gidin, genç kızların türküsüyle şen olun... dedim...

Belki zamandır, diye açılmaya, belki beni daha çok yazmaya sevk eder, kışkırtır diye, belki de daha çok insan kendini bende bulsun diye, bir gazeteye başvurmamı tavsiye etti , yine bloğa başlarken rehber olan arkadaşım... Bugün başvurumu yaptım... Hayatımda ilk kez benim gibi düşünen ve yazmaya yoğunlaşmış bir kurumdan içeri girdim... Kokuyordu, gazete ve kitap kokusu sarmıştı etrafı... Aldı, götürdü beni, daha içeri girmeden , binaya ayak basarken, koktu duygular, ayrıştırmalar ve ayrımsamalar... Yazarkenki gibi değilim konuşurken, sıkılgan ve mahçup ifademle hiç bir şey anlatamayacağımı ve belki de veremeyeceğimi düşündüm ve verdim blog adresini çıktım...

Sonuç ne olursa olsun, ilk kez yazmakta ve düşünmekte birlikte davranan, benim gibi, bana benzeyen insanları görmek, o kurumun içinde bir kaç dakika olabilmek, mutluluğun tarifi benim için... Çünkü artık ne kadar kalabalık olursak olalım, düşünen ve ayrımsayan insanlar olarak çok azınlıkta kaldık, dünyanın ve madde telaşesinin içinde kaybetti insanlar düşünebilmeyi, hissetmeyi zaten çıkardılar defterlerinden, gözbebeklerinden indirdiler masumiyeti...

Güzel bir anı oldu, bugün ben bir gazeteye gittim, konuştum, ve dinledim.... Belki bir daha hiç gitmeyeceğim, ama kokusunu içime çektim... Sanırım o koku alır götürür kırkından sonraki yıllarımı....

Buradayım, yine burda olacağım, hep yazacak , yazarken yaşayacak ve paylaşacağım, kendime söz veriyorum!..
Çünkü hiçbir kimseye verdiğin söz , kendine verdiğin söz kadar gerçek ve tutulası değildir!...


Ben bugün bir gazetedeydim!....


ferkul

18kasım2008-
20.33