Bu Blogda Ara

27 Aralık 2008 Cumartesi

ne günlermiş


Böyle günlerde, şaşkınım, böyle günlerde titrek bir güvercine vermişim kanatlarımı... Alsın götürsün diye umutlarımı, çırpsın diye kanatlarını... Gagasında sakladım geçmişi ve geleceği...

Böyle günlerde, derbeder söyler şarkılarını sabahlar... Böyle günlerde unuturum gülümsemeyi...

Böyle günlerde güneş saklanır yağmurların arkasına....
Böyle günler unutturur kendimi...

Böyle günlerde, düşünürüm... Günün karanlığına saklanır, dalarım deniz dalgaları gibi, şiire çarpar duyduklarım... Şiirin ardında gizlenir duygularım...

Böyle günlerde depreşir garibliğim... Böyle günlerde duyulmaz sesim, böyle günlerde çıkmaz bir sokakta bulurum beni... Kaldırımlar çekemez ağırlığımı, böyle günler eskitir bedenimi..

Böyle günlerde dışlanırım, soyutlanırım, gizlenirim çiçek arkasında diken gibi... Güçlenirim gülün kokusundan, renginden, güç veririm kendime... Bileylenir savaşma gücüm, at biner, kılıç kuşanırım, güzel günlere hazırlanır göğsüm....

Böyle günlerde, bitti sandığım, biriktirdiğim ve yıkmışlığım gelir üzerime, üzerime... Koyveririm kendimi, salıveririm hüznün kollarına, yana yakıla koşarım dost yüzlere, çözülürüm... Arınır sırlardan ve saklanmışlıktan sözlerim...

Böyle günler, yazdırır kendini... Beni yazdırır, bana anlatır beni, ben böyle günlerde yaşarım, yaşadıkça, yazarım...

Böyle günlerde, soğuk bir kış günü yazdan kalan bir eriğin meyvesiyim, yapraksız, dalsız, budaksız... Direnebilir miyim?

Böyle günlerde böyleyim,

Bugünlerde hep böyle günlerdeyim, kendimi kendimde bulduğum, böyle günler işte, içimi konuşturduğum... Yüreğim kırağı düşürür böyle günlerde eriğin dallarına... Dal dediğin hiç küser mi meyvesine?..

Böyle günlerde anlamsızım, böyle günlerde bilirim hayır demeyi, hayırlardan bir dağ kurarım düşlerime... Volkan olur, ateş olur, saçılır bakışlarım... Hiçbir işe yaramam böyle günlerde... Yıkılır dağlarım..

Böyle günlerde, anamın bakışlarına dalar gözlerim... Pencere kenarında oturur anam... Büyük camlar saklayamaz yalnızlığını, bakışlarındaki sessiz direnişte bulurum beni... Sanki o pencerelerde ben varım, o bakışlarda gizli geleceğim... Görürüm, kilometrelerce uzaktan bakarım, öylesine dalarım, bir de resim çekerim hüznünü yüreğimde gösterdiğim; anam dalar, anam ağlar... Dağılırım...
Böyle gunlerde anamın kızıyım...

Böyle günler de, ne günlermiş be!....


ferkul

30kasım 2008

02.52

1 yorum:

beenmaya dedi ki...

herşeyin gönlünüzce olması dileğiyle şimdiden iyi seneler...sevgiler...