canım yanınca...

ŞİİRDEN DEĞİL

Ben kara günler şairiyim
Acının bütün dillercesini bilirim
Yunanca, Rusça, Amerikanca
İnsanca, hayvanca, kuşca
Dünyanın bütün acılarını ...
Yerini, yöresini bilmediğim
İnsanları gözlerinden tanırım
Acının ortak dilince anlaşınca...
Gayet iyidir ilişkilerim
Dostlarım var on milyonlarca
Onlar da tanır beni
Kırk yıllık ahbap gibi
Bakışınca....

Ben kara günler şairiyim,
Bütün renklerini bilirim acının
Kırmızıdır, pembedir
Gökkuşağına döner gözlerin
Bir kere sevmeye gör
İnandığın bütün masallara inat
Şarkılar yalan söyler
Güneşin rengi alev gibidir
Pembeden griye çalar sevdaları
Yaz sıcağında üşütür sözleri
Yarin yüreği mor menekşedir
Ayrılığı aklını başından alır
Yerlere serilir yüreğin
Yapraklar dökülür
Işıklar söner bir bir
Kapanır kapılar yüzüne
Acının rengi siyahtır...
İçeriden bakınca....

Ben, kara günler şairiyim
Aşinadır yüreğim
Acıya, hüzne, tufana
Bütün fırtınalar acıdan gelir
Bilirim , gözbebeğinden tanırım
Rengini, dilini,
Her biri ötekisinden beter
Yaşadıkça ölesim gelir
Acının bütün renkleri gridir
Şairliğim, mısralardan değil
Şiirden değil,
Acıdan gelir...
Acıyla beslenir...

Yaşadıkça yazasım gelir
Yazdıkça nefesim kesilir
Sevdadandır bütün acılar
Bir gün bir ömre bedeldir
Bir güne bütün renkler feda edilir
Ben şair değilim
Acılarım beni söyletir...

Bir güneşe bakarım
Bir aya,
Bir de yıldıza
Şairliğim utanır kendinden
Acılara kan düşünce
Sevdaya zan düşünce
Yazmak zamanı gelir...
Can bedenden ayrılınca
Ölesim gelir.
Ölesiye yazasım gelir.
Acıyla beslenirim.
Kara günlerin şairiyim ,
Bir milyon rengini bilirim,
Bir milyon dilini ...
Canım yanınca,
İçim acıyınca,
Şiir yazabilirim....


ferkul
3nisan2009-
23.15