FARZET
Farzet; yanındayım... Hiç ayrılmadık, hiç kırmadık birbirimizi, hiç kırılmadık, hiç ezip geçmedi yıllar üstümüzden... Farzet ki; sendeki ben hala duruyor, canlı, taze, samimi ve temiz ve hatta saf... Kırmızı kırmızı gülüyor gözleri, mahsun bakışı dalgın, ama umutsuz değil.. Asi değil zamana, insana, yalan ve dolana kanabilir hemencecik... Eflatun açıyor bahar sabahında bahcesindeki güller, kokusu ta burnunun içinden kalbine süzülüyor leylakların...
Sendeki ben mutlu...
Farzet, henüz yağmadı yağmurlar, başlamadı tufan... Esiyor farzet; meltem rüzgarı esiyor saçlarını savuruyor benden yana hem de bu kış gününde , sana doğru , ansızın... Vakitsiz bir rüzgar bu, mevsimini şaşırmış, yönünü kaybetmiş... Şaşırtıyor seni... Şaşırtıyor sokağa dökülmüş yalnızlıkları... İnsanlar da şaşkın,yakıştıramamış sendeki beni sana... Farzet ki hiç gidişinle kararmadı akşamdan yağan kar... Sis ve kalorifer isi onlar; matem değil, seninle mateme dönmezdi soğuk kaldırım taşları... Meltem estikçe deniz kokusu ciğerlerine değiyor, üşümüyorsun farzet ; kış geçti bitti, kışın içinde yazı yaşıyorsun... Bahar geldi, mayısa az kaldı farzet ki, yeni doğdun, sendeki ben, doğmadan vardı zaten sende, farzet... Farzet ki , iki kişi olarak yarattı seni yaradan... İki kişi birden ağladık dünyaya açınca gözlerimizi... Farzet ki kamaşmadı, bambaşka yollarda kaybolmadık... Farzet ki hiç yok olmadık, unutulmadı adım...
Farzet; yanıbaşımdan, üstümden, altımdan ve köşe başlarından insanlar gülümsemiyor beni gördükçe... Sendeki beni görüyorlar, sen gülüyorsun, seviniyorsun, mutlusun... Sendeki sen de mutlu... Hiçbir tufan yıkamadı bizim gemimizi... Hiç bir dalgada devrilmedik, sele karışmadık, alabora olmadık hiç iki kişiyken... Farzet ki hiç unutmadık, hiç yaşamadık yüzyıllarca, asırlarca yılların üstünden taşımadık sevgi bulutlarını... Farzet ki aynı yerinde sayıyor zaman... Farzet ki uçurmadık hiç kafesteki kuşu, salıvermedik özgürce... Kuş da mutlu kafesinde, farzet ki, açsan kapısını yine de ben gitmem diye ayak direr, tepinir, kalacağım diye bu esaret benimle guzel, diye... Galiba haklı da... Kuş esaretinde mutlu... Farzet ki ben varım, sen varsın, dünya var, mutluluk var, sevgi var...
Farzet; sadece farzet diyorum sana!.. Sen gülüyorsun, düşünüyorsun... Yabancı bakıyor gözlerin... Sen benim leylama benzemiyorsun diyorsun, kızıyorum... Bir hazan mevsimi çöküyor bulutların üstüne, mevsimsiz gelen baharın üstüne, yaprak döküyor salkım söğütler... Önünden gecemiyorum... Boğuluyorum... En çok sendeki bene üzülüyorum biliyor musun?... Ne kadar garip kalmış, ne kadar yalnız O!.. Görmüyor musun?... Yoksa görmek mi istemiyorsun? Bu kadar mıydı sendeki ben?... Farzetmeden görsen artık; gözlerini kapattığın anda bahçedeki güller soluyor, kokusu gidiyor bütün çiçeklerin, ciğerlerim sızlıyor, kalbim eskimiş, yerinden sökülüyor sanki.... Zaman aşımına uğramış biriktirip biriktip çoğalttıklarımız... İçi boş, dışı dolu bir kavanoza benziyor sevdamız... Ne güzel, diyorsun,imreniyorsun; bakıyorsun bomboş...
En çok ları yaşıyorum şimdi... En çok sendeki ben üzüyor beni, hiç saçlarını taramıyor, süslenmiyor, yenilenmiyor, benim gbi değil!... O ben değilim, farzet ki olsam ne yazar?...
Sendeki ben çok zayıflamış, galiba ölüyor... İçim eziliyor onu gördükçe, yangın çıkıyor birdenbire; yanıyorum, kırılıyorum, yaşlanıyorum, kırışıyor yüzüm, ellerim tutmaz oluyor, yine titremeye başlıyorum; dökülüyorum akşam vakti.... Çöp kamyonuna atılan poşetler gibiyim... Her şey bitiyor... Herşey yoka dönüşüyor, sen hala farketmiyorsun.... En çok sendeki ben, yok oluyor... Biz buradayız.... Ayrı yerlerde çoğalıyoruz, çoğalırken bitiyoruz, tükeniyoruz... Sen kapat gözlerini hala,; sen direndikçe ben, yok oluyorum!... Göremiyorsun... Gözlerim kararıyor, düşüyorum...
Sen farzet yine de, farzet ki şarkılar hiç taşımadı seni, nakaratlarında ikimiz yoktuk, isyanlarındaydık farzet.... İşte şimdi sırasıdır, farzetmenin zamanıdır, şarkı söylemenin de.... Sitemli şarkılar söylediğini farzet, sen... Asi ve mavi bir türkü yayılıyor yüzyıllar ötesinden bu saatte, kulağımda çınlıyor sesin... Haykırmıyorsun ama, başımı ağrıtıyor, ağır geliyor, canım yanıyor, sendeki ben ölüyor her nağmesinde; ben tükeniyorum... Ama hala çocuk şarkılarını söylerken benim sesim güzel çıkıyor, sana göre, senin gibi boğuk değil sesim; gençlik şarkılarında cosuyorum... Sen hasret ve memleket türkülerine sakla kendini... Ben sana yetişemiyorum...
Farzet ; farzet ki hiç yaşamadık, hiç yaşanmadı, hiç koklamadık kırmızı gülleri, farzet ki dikenli yollarda yürümedik gülümseyerek... Sen farzetmeye başla bir an önce, çünkü sendeki ben bittikçe, eksildikçe her geçen gün, üzülüyorum... İçimde bir şeyler acıyor, çok acıyor yüreğim... Sendeki benden bi parça olsun içinde istiyorum ki, bir parça cam kırığı , bir lokma ekmek kadar kalsın...
Kalsın ki; sen de var olasın, bendeki sen yalnız kalmasın....
ferkul
27mayıs2009-
01.12
Farzet; yanındayım... Hiç ayrılmadık, hiç kırmadık birbirimizi, hiç kırılmadık, hiç ezip geçmedi yıllar üstümüzden... Farzet ki; sendeki ben hala duruyor, canlı, taze, samimi ve temiz ve hatta saf... Kırmızı kırmızı gülüyor gözleri, mahsun bakışı dalgın, ama umutsuz değil.. Asi değil zamana, insana, yalan ve dolana kanabilir hemencecik... Eflatun açıyor bahar sabahında bahcesindeki güller, kokusu ta burnunun içinden kalbine süzülüyor leylakların...
Sendeki ben mutlu...
Farzet, henüz yağmadı yağmurlar, başlamadı tufan... Esiyor farzet; meltem rüzgarı esiyor saçlarını savuruyor benden yana hem de bu kış gününde , sana doğru , ansızın... Vakitsiz bir rüzgar bu, mevsimini şaşırmış, yönünü kaybetmiş... Şaşırtıyor seni... Şaşırtıyor sokağa dökülmüş yalnızlıkları... İnsanlar da şaşkın,yakıştıramamış sendeki beni sana... Farzet ki hiç gidişinle kararmadı akşamdan yağan kar... Sis ve kalorifer isi onlar; matem değil, seninle mateme dönmezdi soğuk kaldırım taşları... Meltem estikçe deniz kokusu ciğerlerine değiyor, üşümüyorsun farzet ; kış geçti bitti, kışın içinde yazı yaşıyorsun... Bahar geldi, mayısa az kaldı farzet ki, yeni doğdun, sendeki ben, doğmadan vardı zaten sende, farzet... Farzet ki , iki kişi olarak yarattı seni yaradan... İki kişi birden ağladık dünyaya açınca gözlerimizi... Farzet ki kamaşmadı, bambaşka yollarda kaybolmadık... Farzet ki hiç yok olmadık, unutulmadı adım...
Farzet; yanıbaşımdan, üstümden, altımdan ve köşe başlarından insanlar gülümsemiyor beni gördükçe... Sendeki beni görüyorlar, sen gülüyorsun, seviniyorsun, mutlusun... Sendeki sen de mutlu... Hiçbir tufan yıkamadı bizim gemimizi... Hiç bir dalgada devrilmedik, sele karışmadık, alabora olmadık hiç iki kişiyken... Farzet ki hiç unutmadık, hiç yaşamadık yüzyıllarca, asırlarca yılların üstünden taşımadık sevgi bulutlarını... Farzet ki aynı yerinde sayıyor zaman... Farzet ki uçurmadık hiç kafesteki kuşu, salıvermedik özgürce... Kuş da mutlu kafesinde, farzet ki, açsan kapısını yine de ben gitmem diye ayak direr, tepinir, kalacağım diye bu esaret benimle guzel, diye... Galiba haklı da... Kuş esaretinde mutlu... Farzet ki ben varım, sen varsın, dünya var, mutluluk var, sevgi var...
Farzet; sadece farzet diyorum sana!.. Sen gülüyorsun, düşünüyorsun... Yabancı bakıyor gözlerin... Sen benim leylama benzemiyorsun diyorsun, kızıyorum... Bir hazan mevsimi çöküyor bulutların üstüne, mevsimsiz gelen baharın üstüne, yaprak döküyor salkım söğütler... Önünden gecemiyorum... Boğuluyorum... En çok sendeki bene üzülüyorum biliyor musun?... Ne kadar garip kalmış, ne kadar yalnız O!.. Görmüyor musun?... Yoksa görmek mi istemiyorsun? Bu kadar mıydı sendeki ben?... Farzetmeden görsen artık; gözlerini kapattığın anda bahçedeki güller soluyor, kokusu gidiyor bütün çiçeklerin, ciğerlerim sızlıyor, kalbim eskimiş, yerinden sökülüyor sanki.... Zaman aşımına uğramış biriktirip biriktip çoğalttıklarımız... İçi boş, dışı dolu bir kavanoza benziyor sevdamız... Ne güzel, diyorsun,imreniyorsun; bakıyorsun bomboş...
En çok ları yaşıyorum şimdi... En çok sendeki ben üzüyor beni, hiç saçlarını taramıyor, süslenmiyor, yenilenmiyor, benim gbi değil!... O ben değilim, farzet ki olsam ne yazar?...
Sendeki ben çok zayıflamış, galiba ölüyor... İçim eziliyor onu gördükçe, yangın çıkıyor birdenbire; yanıyorum, kırılıyorum, yaşlanıyorum, kırışıyor yüzüm, ellerim tutmaz oluyor, yine titremeye başlıyorum; dökülüyorum akşam vakti.... Çöp kamyonuna atılan poşetler gibiyim... Her şey bitiyor... Herşey yoka dönüşüyor, sen hala farketmiyorsun.... En çok sendeki ben, yok oluyor... Biz buradayız.... Ayrı yerlerde çoğalıyoruz, çoğalırken bitiyoruz, tükeniyoruz... Sen kapat gözlerini hala,; sen direndikçe ben, yok oluyorum!... Göremiyorsun... Gözlerim kararıyor, düşüyorum...
Sen farzet yine de, farzet ki şarkılar hiç taşımadı seni, nakaratlarında ikimiz yoktuk, isyanlarındaydık farzet.... İşte şimdi sırasıdır, farzetmenin zamanıdır, şarkı söylemenin de.... Sitemli şarkılar söylediğini farzet, sen... Asi ve mavi bir türkü yayılıyor yüzyıllar ötesinden bu saatte, kulağımda çınlıyor sesin... Haykırmıyorsun ama, başımı ağrıtıyor, ağır geliyor, canım yanıyor, sendeki ben ölüyor her nağmesinde; ben tükeniyorum... Ama hala çocuk şarkılarını söylerken benim sesim güzel çıkıyor, sana göre, senin gibi boğuk değil sesim; gençlik şarkılarında cosuyorum... Sen hasret ve memleket türkülerine sakla kendini... Ben sana yetişemiyorum...
Farzet ; farzet ki hiç yaşamadık, hiç yaşanmadı, hiç koklamadık kırmızı gülleri, farzet ki dikenli yollarda yürümedik gülümseyerek... Sen farzetmeye başla bir an önce, çünkü sendeki ben bittikçe, eksildikçe her geçen gün, üzülüyorum... İçimde bir şeyler acıyor, çok acıyor yüreğim... Sendeki benden bi parça olsun içinde istiyorum ki, bir parça cam kırığı , bir lokma ekmek kadar kalsın...
Kalsın ki; sen de var olasın, bendeki sen yalnız kalmasın....
ferkul
27mayıs2009-
01.12
Kayıtlar
1 yorum:
What a great resource!
Yorum Gönder