bizim zamanımızda

 

Farkında mıyız?

 

"Eskiden", "bizim zamanımızda", diye başlayan cümleler bizler daha onların yaşında bile değilken hiç hoşlanmadığımız bir konuşmanın başlangıcıydı. Nasıl etsek de bu sohbetten uzaklaşarak kurtulsak diye bakardık.

 

Şimdiki zamâne böyle başlayan bir cümle duyunca toplanıyor başına, tüm dikkatiyle usanmadan, bıkmadan dinliyor, ilginç geliyor merak ediyor, özlem duyuyor, sıkılmadan dinliyor, gerçekten .( En azından bu, benim gözlemim.)

 

Ne değişti de yıllarla, geçmişe özlem bu kadar popülerleşti?.. Tamamen gençliğe ve çocuklara veremediğimiz onca hasleti, gülümsemeyi, safiyeti gösteriyor aslında. Anlamadığımız ve benimsemekte zorlandığımız bir dünyada yaşıyor çocuklarımız.

 

 

"Bir parça eksiğiz, çokça yaralı",

demem biraz da bu yüzdendir. Çocuklara ve gençlere gurur duyup torunlarına ve çocuklarına anlatacakları "özel" ve "güzel" anılar biriktirecek fırsatı vermedik. Haydi okula, haydi sınava, haydi ders başlıyor, o imtihan, bu sınav, yaşamaya fırsatları olmadı zaten. Ki, şehir gençliğini bırak kasabalarda bile artık çok katlı binalarda "çoklu yalnızlıklar" içinde, sadece onlar değil, hepimiz karşı komşuyla bile selâmlaşacak kadar itimat edecek bir samimiyet kuramıyoruz. Kursak da, bizler de çalışmaktan, oradan oraya koşturmaktan, zaman bulunca da Facebook, instangram, netfilix, derken hoş bulup bir fincan kahve için bile olsa, vakit ayırmak istemiyoruz.

 

 

(Haydi, diyelim istedik. Dostluklar da yanıltıyor, yandırıyor insanı. Hele biraz da yaş alınca, yıpranmışlıklara ek, " az insan, çok huzur",

diye de bir söz edindik ki, umuttan sonra hüsrân yaşanmışlığıyla haklı ve acı bir söylem oldu gerçekten. O da apayrı bir yazı konusu)

 

Şimdi bizim çocuklarımız, belki bir on yıl sonra torunlarımız da, değil benim çocukluğumda topumuzu patlatan "Abdurrahman dedeyi" yaşamak, o topun patlatılmasından önceki ve sonraki anı , sokaktan eskici geçse bakacak zamanları olsa, tablet ve bilgisayardan başlarını kaldıramıyorlar. Ki, böyle olunca da, ruhlarda eksik ve gedik bir türlü kapanmıyor. Daha çok kinci ve Nemrut yürekli bir nesille karşıkarşıyayız. Merhameti ve safiyeti verecek , kazandıracak ortam yok, maalesef.

 

 

Halbuki biz, bahçesindeki çiçekler zararlar görüyor diye, düşen topumuzu patlatan Abdurrahman dedemizi bile severdik, saygımızı esirgemez, yine elinden öperdik, korkuyla karışık bir sevgi de olsa. O da ne kadar kızsa, başlayan top oyunuyla birlikte tepemizde bitse de, bizi sever, kıyamazdı. Erikler ve muşmalalardan toplayıp verirdi zaman zaman. Belki yesinler de, daha az oynasınlar, bahçeye top daha az kaçsın, diye de olabilirkimbilir.

Geçmiş zaman olur ki, derken zaman geçiyor. Şimdinin de eskisini gelecek yıllarda anılası ve anlatılması hoş hikayeler biriktirmekmiş aslolan. Ne kadar olumsuzluk ve zor şartlar da olsa, bunca rahat ve imkânın içinde geçmişi özlemenin anlamı da bu, galiba...

 

 

Farkındalık, bizi bize kazandır belki, diye düşünüyor ve umuyorum.

 

Olalım. ..

 

.......................................

 

ferkul 

 

27 haziran 2021

21.30