doğru=yanlış

 

Kaçmak yüzleşmekten iyidir bazen. Aynadaki gözden, kendi nefesinden bile sakınmak gerçekleri. Göz göre göre, bile bile siyahı pembeleştirmek, hatta griyi de mavileştirmek, mümkün olduğunca. Sonra inanmak kırmızıya, can çekişir gibi medet ummak hayâllerden.

Olmamışı, sevmemişi, geçip gidip de unutulmuşu atmak kulak arkasına. Takılı kalmış bir plâk gibi tekrarlamak nefsine doğruları. Sanki hiç yanlış yaşanmamışı, en mükemmeli, en güzelini tatmış da biliyormuşcasına, kötülemek "şimdi''yi.

 

 

Halbuki aslolan şimdisinden başka nedir 'an' dediklerinin? 

 

Gülün kokusundan önce fotoğrafını resmetmekten değil midir, sancılarımız?

 

Yaşamak, sevmek ile gitmek arası bir türküdür aslında hep. Kırılıp da kırdığın hayâl parçaları. Hebâ olan yapıştırıp yenileme çabaları. Kendine söylediğin en büyük yalan. Sonrası savaşmadan barış. Belki de hiç barışmadığın sessiz savaş yöntemleri, iç içe an be an, konuşurken, yürürken, çalışırken, uyurken, dile gelip de söylenmeyeni. En büyük bahane affetme nedenleri. Bir daha, bir daha, derken geçen bir ömür. 

 

 

Ve yalnızlık, sığınmanın en dip dağı. Kendine sarılmanın, es geçip de saklanmanın en kısa özeti.

 

Kaçmak, bir adım daha uzaklaşmak isterken kendine yakalanmaktır aslında. Bilirsin ama, yine de geri adımlamamanın kolay yolu, vazgeçmemekte direnmektir belki de.

 

 

Doğrusu da, yanlışı da bu, kim bilir?

 

 

...........................................

 

ferkul 

 

4 haziran 2021

19.40