Dosta Kanmak Zamanı

DOSTLARIM OLMADAN ASLA!


Dostlarım var_dı. Yüreği kendinden yüce...Dostlarım var_dı omzunda
ağlayabildiğim… Dostlarım vardı benden öte, kendinden veren ... binlerce
parca benliğinden , fazlasıyla sencil…

Sanmıştım hep öyle sürecek , bütün zamanlarda bende kalacak
gözleri. Kaybolan yıllarla birlikte sönüverdi birdenbire yanıp kayan
yıldızlarda, bir varmışa döndü hikayeleri…

Hepsi masal mıydı? Yalan mıydı sevgi dedikleri ?
Sırat köprüsünden de mi inceydi, o bütün mavi bulutları kaplayan
kocaman gökyüzü?…

Suya yansıyan güneş, geceye mi çevirdi yüzünü?…
Nereye gittiler, sahi sahiden var mıydılar? Kana kana içtiğim
sular kadar da mı gercek olamadılar?

Yoklukların içinde var_ mış gibi mi yaptılar? Mışlarda
mı kaybolmuş bütün düşlerim?

Bu kadar kolay mı aldanmak?

Aldanmışlığa yenilmek?


Hangi gerçek yok etti o hayalleri.? Hangi sahici yalan
dostyüz gerçekimsi kıldı şu yaprağın daldan toprağa düşüşü
kadar kısa gülüşümüzü?


Burada, işte şimdi tam burada noktayı koymalıyım. Şimdi
yalanlardan yana olmak zamanıdır… Bazan hiç bir gercek bir yalan
kadar mutlu kılamaz insanı. Şimdi ufukta bile kalmayan, belirsiz ışığa
yakından bakmak zamanıdır..Mış gibi de olsa , sahiden olmasa da,
var_mış gibilerde kalmak zamanıdır…


ŞİMDİ DOSTA KANMAK

ZAMANIDIR!



15 Mart 2007

ferkul