Bu Blogda Ara

6 Haziran 2010 Pazar

Hayal Mi, Gerçek Mi_?


UYANDIM SABAH İLE...

Sabahın en erken saati; güneşin doğma, tanyerinin ağarma vakti... Kırmızıya çalıyor göğün rengi, doğan güneşle, uyanıyor sabah... Bir mucizedir benim için sabahın bu saati, ve akşamüstlerinin  gurubu... Gözlerimi açıyorum bir meltem rüzgarı dokunuyor hafifçe yanaklarıma... Gülümsüyorum... Gülümseyerek uyanmak ne güzel şey!... Yıllarımı aldı donuk bir yüzle sabah aynalarında gördüğüm kadına isyanım... Perdeyi aralıyorum hafifçe, camlar boydan boya yere kadar olunca sanki dışarıdasın hissini veriyor.... Odanın içinde koca bir  deniz.... Birdenbire karşımda mavi dalgalar, uçsuz bucaksız; günaydın diyor... Günaydın ferkul, günaydın!... Yıllara yenik bedenim bu saatte yorgun, ama bu sıcak günaydın sesi, diriltiyor, canlandırıyor, bir dalga olup karışasım geliyor enginlere... Maviliğinde kaybolmak, dalgasında köpürmek... Bir dinginlik hissi, bir huzur, bir yaşama sevinci yüreğimin ta derinlerinde... Hissediyorsan, varsın, yaşıyorsun...

Acele ediyorum, gurubu kaçırmamak lazım, dosta ihanet etmemek lazım!.. Hemen çayın altını yakıp çıkıyorum teresa... Kocaman bir teras bu, kanepemi, sallanan koltuğumu koymuşum, akşamdan kalma romanım koltuğun üstünde yayılmış sereserpe... Bir tembel keyfi, ya da ne denir, keyf_ehli terasım... Tam onunla konuşmak,  göz göze gelmek için hazırlamışım balkonu... İşte karşımda, anlatacak ne çok şeyim var, ne çok dert yanışımı, ne çok birikmişliğimi dökmek için yıllara sığdırmışım, bilse kaçar mı, kaçırır mı gözlerini benden?.. Bilmiyorum... İlk kez karşımdakini değil, kendimi düşünmek sayfalarca bir kitap, bir roman yazar gibi içimi dökmek istiyorum... Bazen bir ağaç, bir dalga, bir resim yeter dost bir nefes olmaya, can olmasa da, koşulsuz dinler seni... Dinlesin beni dostsa... Ben bu kadar beklemişken onu, yıllarca kıskanmışken ona yakın olanları, bulmuşum, kaybeder miyim?... Kaybedilmesine izin verir miyim?... Kim beklemiş benim kadar?... Kim sevmiş, kim sevdalanmış bu kadar köpüren dalgalarına?..


Demlenmiş çayım, altını kısıp bir bardak alıyorum, hemen geçiyorum karşısına ... Radyoda bir karadeniz türküsü... ''Ben seni sevdiğumi da dünyalara bildurdum... '' Dalıp gidiyor gözlerim dalgalara karışıp, dönüp geri geliyor, kıyıya çarpa çarpa... Diyorum bu huzur, bu saadet!.. Bu kadar zor muydu, bir hayali gerçekleştirmek, hayal olmasından çıkıp gerçeğe dönüştürmek, yaşamı yönetebilmek, suya salar gibi geçmişi, salıvermek akan suya kendini?...

Ve, yürüyorum, çıplak ayak sahilde, kumlara bir batıyor, bir çıkıyor ayaklarım, sabah olmasına rağmen sıcak kumlar, etrafta kimsecikler yok.... İlerden, taa ilerden bir köpek koşarak geliyor bana doğru... Başka yer ve zaman olsa, kaçacak yer arardım, gülümsüyorum, el sallıyorum köpeğe, belli ki benim kadar sevdalı bu denizli sabaha, köpüren dalgalara atıyor kendini az yaklaşınca... Yıkanıyor, boğuşuyor, sevişiyor sanki denizle...Uzun süre izliyorum, ne güzel bir sabah bu, ne güzel bir aydınlık hissi yaşamın tam ortasında!...
Ne güzel bir duygu bu deniz sabahı!...

Sabah yürüyüşünün  sonunda, hala kaynayan çayım beni bekliyor, bir dilim karpuz, peynir, zeytin ve kızarmış ekmekle kuruyorum soframı.... Ve hala karşımda deniz, hiç bir yere gitmiyor, hiç üzmüyor,  hiç kıskanmıyor, hiç ayıplamıyor, hiç kızmıyor, kızdırmıyor, öylesine duruyor orda... Bakışıyoruz, dalgın, hüzünle karışık bir yalnızlık hissiyle de kaplansa ruhumuz, bu duygu güzel!... Sanki bunun adı mutluluk mu, diyorum... Cevapsız kalsa da sorum, uzaktan gülümsüyor bana en kadim dostum... Dalgaların sesi, sanki kalbimle birlikte çarpıyor kıyıya... Vefalı bir dost gibi, sıcak bir göz gibi, o bana benden yakın, ben ona ondan yakın...

ferkul

06haziran2010
00:39

4 yorum:

Makbule Abalı dedi ki...

Yeni bir güne uyanmak, uyanabilmek... Sağlıklı, mutlu, huzurlu;var olduğumuzu bilmek yeniden, güneşi görebilmek, kuş seslerini duyabilmek...
Bazen gerçekten olmasa da hayal edebilmek... Ne güzeldir.
GÜNAYDIN...Birlikte başladık yeni güne...

siirimsi dedi ki...

günaydınnnn...)

Ömer Çendeoğlu dedi ki...

'Hayal mi, Gerçek mi?' demişsiniz, bence 'gerçek'. Neresinde duruyorsanız, öyle görünür oradan, denir 'gerçek/lik' için. Çünkü, 1001 yüzü vardır gerçekliğin denir.

Yıllar önce, 1800'lü yıllarda, erişkin yıllarını yaşayan bir Japon ressam, FujiYama Dağı'nın, 100 'yüzünü' çizmiştir. 1900'lü yıllarda yaşayan Avrupalı bir yazarsa, bütün bu yüzleri incelemiş, '100+1' başlıklı bir yazıyla, FujiYama'nın görünen yüzünü, ya da 'gerçekliği'ni 101'e çıkarmıştır.

'Uyandım Sabah İle...' demişsiniz.
Bir okur olarak benim için de öyle oldu: Okudum, Sabah İle... Gözyaşım sile sile okudum: Bilmiyorum kaç kez, bu yüzden, başlangıcına dönüp durdum bu yazınızın.

Diyorsunuz ya blogunuzun sol kesiminde: 'burada kendinizi bulacağınızı ümit ediyorum'. Son birkaç yazınızda olduğu gibi, bu yazınızda da, kendimi buldum. Yalnızca kendimi mi, hayır!

'Ve hâlâ karşımda deniz, hiç bir yere gitmiyor, hiç üzmüyor, hiç kıskanmıyor, hiç ayıplamıyor, hiç kızmıyor, kızdırmıyor, öylesine duruyor orda... Bakışıyoruz, dalgın, hüzünle karışık bir yalnızlık hissiyle de kaplansa ruhumuz, bu duygu güzel!...' demişsiniz...

Üzdüğü anlar da vardır denizin, söz gelimi balıkçıların ya da gemiadamlarının aileleri söz konusu olduğunda; ancak, sizin şiir-şeylerle yüklü denizinizin, belli ki böyle bir huyu yok: ne güzel. Ve mavi, sizin deniziniz...

İngilizler, hüzünlü olduklarında 'I'm in blue / Mavilerdeyim,' derler.

Batı'da İngiltere'de yetişmiş, Doğulusever şairimiz Hilmi Yavuz da derki: 'Hüzündür, en çok yakışan bize'.

90'lı yıllarda, sıkça bulunurdum chat/vıdıvıdı ortamlarında. Takma adım / nick name'im, 'BluePen /MaviKalem'di... Kuşların, mavi gökyüzünde, özgürce süzüldüklerini akıllarına takanlar, bir tür Özgürlükler Savunucusu olduğumu düşünürlerdi. Öyleydim evet.

Herkes için, her şeyde özgürlüğü savunurdum. Bu yüzden de hep yalnız, yapayalnız kalıyordum. Böylece 1000 hüznüme, 1 hüzün daha ekleniyordu...

'Ne güzel bir duygu, bu deniz sabahı!' demişsiniz. Hem sormuş, hem de söylemişsiniz.

Hüznün 'üz'ü, g/üz/elde. Güzelin 'z'si, başka deyişle, hüznün kırbacı 'z' de, deni/z/de.

'Dalgalandım da yoruldum,' der deniz. Bu da, onun kendi hüznünün anlatımı olsa gerek.

Bu size görünen deniz, benim denizim olsaydı: o denizde bir de 'ada'm olsun isterdim. Ada'mın sahilinde kuma yazılan yazıları derleyerek gezinen bir 'fotoğrafçı', yalınayak izleri yorumlaya yorumlaya gezinen bir de 'ermiş/derviş' olsun isterdim.

Sözün kısası Ferkul, yalnızlık hem en özel, hem de en güzel-şey.

'Bakışıyoruz, dalgın, hüzünle karışık bir yalnızlık hissiyle de kaplansa ruhumuz, bu duygu güzel!' demişsiniz.

Yalnızca 'bu duygu' mu güzel?

Farkında mısınız?
'Yazı' sözcüğü, nasıl da bizlere bakıp duruyor gizli gizli: /YA/lnı/Z/l/I/kta.
...
Emeğinize güç ve kaleminize, kâğıdınıza sağlık Ferkul...
Dilerim, yazı masanızın solundaki pencerenin, akşam ve sabah güneşleri hiç eksilmesin...

siirimsi dedi ki...

ayna gibi; okunduğumu hissettim...

görebilmek, böylesi okumak, okunmak ne güzel !...

demek ki yalnız, değilim...

CndEditor, teşekkürler...