Her gün söyleyecek bir cümlesi olması insanın. Sayfalarca, uzun satırlar boyunca olmasa da, bir hece, iki kelimesi. Bir 'merhaba'sı, bir selâmı olmalı güne dair. Yürekten yüreğe, akıp giden. Coşkun veya durgun bir şelâlesi. İçinde bitmez tükenmez bir su sesi. Serçe cıvıltısı, kelebek kanadı, bir sevdâlı bakışı, hayata.
Her gün bir gülümsemesi olmalı insanın bir saniye bile olsa aynadaki yüze. Dışında ve içinde kalanlara inat, şöyle bir 'oh be, yaşanası günler de varmış şöyle', diyebilmeli uzun bir solukla. Gökteki maviye, uçan kuşa dair düşüncesi olmalı, üç cümlesi, bir nefesi kalmalı, sükûttan gayrı geriye. Eksilmelerden çoğalarak, aksine biriktirdiklerinden, artmalı.
Yaşadıklarından öğrendiklerinden kazanımları olmalı insanın. Bırakıp da her şeyi geriye, unutmayı bile koymalı şöyle bir köşeye. Hatırlamalı...
Bir yolu, bir dağı, bir de ağacı olmalı insanın. Düşe kalka bile olsa vazgeçmeden çıkarak, engebeli tepelerden, ille de varmalı zirveye. Yaslanmalı çıplak gövdesine. Isınmalı...
Salıvermeli akışına, şarkıları. Silinse de hafızalardan isimler, ezgisi yürekte kalmalı.
Bir 'veda'sı olduğu kadar bir 'vefa'sı da.
Esen rüzgârla, bir bahar çiçeğiyle, dönüp duran dünyayla birlikte, mırıldanmalı...
Yürekli olmalı insan dediğin.
Bir kere sımsıkı elinde tutmalı, ne olursa olsun hep o tek hece, iki kelime... Bırakmamalı...
Yürek dediğin sadece kan yumağı. Can yaksa da, akmalı, durmamalı.
Ateşten olsun, külden doğsun, olsun da. Yürekten olsun. Yakışmalı eline, yüzüne, canına ciğerine. Aydınlatmalı, karartmamalı.
Ve, sevgi olmalı...
.......................................
ferkul
8 şubat 2021
12.46
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder