Kimbilir belki biz de bir gün, bir menekşe kokusuna salıveririz sevinçleri. Belki bir haziran sabahına uyanıp neşeli düşlerle, kuş seslerine karışır gülüşlerimiz. O günler ki bir ömür saya saya tükenmiş, tükettikçe birikmiş, biriktikçe eskitmiş bedenimizle ruhumuzu.
Ruh dediğin de eskir miymiş? Eskir elbette hem de nasıl!.. Yorulur, bitkinlikten serilir köşe başları yalnızlıklarına. Öyle de bir küflenir ki, her bir yaşanmışlıkla, her bir kaybedişle buldurur kendini. Ellerimizde ve yüzümüzün sıra sıra çizgisinde saklansa da kendiliğinden ortaya koyuverir kendini ister istemez yıllar, yıpranmışlıklar?. Yıpranmış suskunluklara saklı kalmak ve saklanmak ne hazin!
Hep geçti, hep geçecek bitmez ve tükenmez sandığımız herşey.
O gün, o gün işte. Hep beklediğimiz sevgili. Adı yarın,sonrası tam şimdi.
Hangisiydi?
Bildin mi?
.
ferkul
2 nisan2019
16.01
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder