Çocukluk; Gözü kapalı inanmak ve gönüllü kanmak baktığın ve dokunduğun herşeye. Ve sevebilmek herkesi ; kucaklarcasına gülümsemek tanıdığına, tanımadığına. Elma şekeri yer gibi, sonuna kadar bitmesin, tükenmesin diye diye azar azar, küçük küçük adımlarla, yavaş yavaş ilerlemek ve bakmak aynadaki her yenilgiyle bakan yüze.Büyümek böyle bir şey mi?
Ve affetmek belki de, kafanın tam orta yerine atılan taşa rağmen
gülümseyivermek komşu çocuğuna. Unutmak, unutmanın bile anlamını
bilmeden kavgaya ve rağmenlere rağmen barışık yaşamak herkesle ve
herşeyle. Akşam gözyaşıyla ıslattığın yastığı sabah neşeyle
fırlatabilmek odanın ortasına. Sevebilmek belki de sokaktaki satıcı
teyzeyi de, simitçi çocuğu da, küçük kedi yavrusunu da.
Belki de en güzeli çocukluktan bile öncesi.
Git gide geriye mi gidiyoruz ne?
İleride ne var ? ??
.
ferkul
24 haziran 2019
21.50
Belki de en güzeli çocukluktan bile öncesi.
Git gide geriye mi gidiyoruz ne?
İleride ne var ? ??
.
ferkul
24 haziran 2019
21.50
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder