Artık umursamıyorum

Artık umursamıyorum. Masaya dökülen çayı. Yerdeki kırıntıyı. Sola doğru eğrilmiş halıyı. Ne yapsam bir türlü kafesinden çıkmaya ikna edemediğim kuşu. Sehpadaki tozu, kiri- pası. Ocağa dökülen kahveyi, gözdeki yaşı; yürekteki sızıyı.

Artık umursamıyorum. Kıranları, gidenleri, gönderdiklerimi, gelmeyi bir türlü beceremeyen baharları. Hiç ısınamayan parmak uçlarımı. Kollarımı gövdeme doluyorum, geçiyor sanıyorum. '' Kendini kandırmak ne kolaymış" diyorum, neden bugüne dek başaramadığımı da, sorgulamıyorum. Güneşe bakıyorum, aya sarılıyorum; Aslında hiç geçip bitmeyen kışları başımdan savıyorum.

Uzayan saçımı tutturuyorum incecikten bir iple bağlayarak. Aynaya bakmayı erteliyorum. Alnımda beliren kırışığa aldırmıyorum, gözümün çevresindeki çizgiye dokunmayı seviyorum. Elimi, yüzümü, yüreğimi yıkıyorum; duayla arınıyorum. Şiirle, yazıyla besleniyor, ferahlıyor ruhum.


Her gün bir sonrasına birikiyor umudum. Her sabahla yenilenen yarınlara hep varmış gibi, hiç gitmeyecekmiş gibi, bazen de bugün son günümmüş gibi, "günaydınlar", saçıyorum. Artık her hafta çıkmayı alışkanlık edinen dudağımın kenarındaki uçuğa da, gülümsüyorum.
Biteviye, umarsız; yaşıyorum. Öylece, bir pencere önüne kurulu çiçeğe bakarak, yaza hazırladığım fesleğenleri sulayarak. Balkona diktiğim saksıdaki domatesin çiçeğini okşayarak. Naneye dokunarak, yeşil soğanın filizlenen dallarını yemeğe bile kıyamayarak, bakıyorum. Günleri saymıyorum, saate bakmıyorum... Seyrediyorum.


Uzaktan, uzaktan...

Artık uzakta yaşamayı seviyorum.

Umursamamaya , direniyorum.
Çünkü insan kendine yeter, biliyorum...




*

( Tevekkülle yetinmeyi öğreniyorum. Yalnız 'O'na sığınıyorum... Yârse de yarense de, yalnız 'O' , olsun yanımda diliyorum. )


..............................
#CORONA Günlükleri-1
ve: #EVDEKALTÜRKİYE


ferkul 


15 nisan 2020
01.06