O bakışı biliyorum ben. Yere doğru eğilmiş başı. Dizlerin üzerine yaslanmış dirseği. Ufukmuş, gökmüş, yıldızmış; unutmuşluğu.
O yüzü tanıyorum ben. Düşmüş, kalkmış da iki kol bir baş içinde direnmişliği. Bu gözleri de tanıyorum. Silüet gibi, aynaya yansımış bin yıllık yalnızlık izi. Kelimesiz, harfsiz ve hecesiz tükenmişliği. Biliyorum, tanıyorum, görüyorum feri sönmüş bakışlarla, bu yenilmişliği. Kırk
metre uzaktan görebilirim bu yürekteki meyus esâmenin rengini.
O şarkıyı duyuyorum, baştan sona yemin etmiş sonsuzluğa, hüzünle kucak kucağa nakaratı, her satırı aşk; boydan boya. Kuşatmış insanlığı.
Görüp bilsen de ayak dediğin diretir; direnir kırılmaya. Bin kere yanılsan da hazır; inanmaya. Kırk kere yıkılsan da bir milyon kez ayakta.
Bir kez daha
Bir kez daha
Bir daha!...
........................
ferkul
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder