sevmeli...

İnsan sevmeli...

Bir çiçeği, bir böceği, bir kuşu, bir bulutu, hatta bir kediyi, bir çocuğun gözlerinden öper gibi hasretle. Kırmaktan korkar gibi sırçadan bir yüreği, dokunmadan öylece, sükûnetle. Kavgasız, savaşsız, sen-siz, ben-siz sevebilmeli. Duymalı, hissetmeli, işitmeli, duyumsamalı yürekten gelen sesi, merhameti ve huzuru. Kokusunu çekmeli, kırmızı bir gülü koklar gibi ta ciğerine işletmeli sevgiyi. 

Herkesin bir yıldızı olmalı gecede. Binlerce yıldız arasından her gece seçtiği bir yıldızı. Dokunmadan, konuşmadan anlamalı seni. Çözebilmeli bir bakışından hüznünü, gözünden anlamalı. Öylece uzaktan gözetler gibi, korur gibi, sakınır gibi kendinden bile. Kaymasın diye dilek bile tutmalı. Dileği de yıldızı olmalı, ışığı da yıldızsız aydınlatmamalı. Her gece orada bir yerde seni beklediğini bilmeli.

İnsanın insandan yana farkı yüreği. 

İnsan sevmeli azizim, sevmeli. Ki, merhamet ve şefkati yaşatabilmeli. Yaşamın kuyusundan çıkrığı ağır ağır çekmeli, ki dökülmesin dolanmasın ipleri.

Sevdanın acısından suyunu süzer gibi bir turşunun, çıkarıp orta yere dökmeli.

Dökülmeli salkım saçak, aşka bulanmalı. Yürek dediğin sevgisiz bir kuru toprak . Sulamalı, kurumaya direnmeli.

Sevmeli...


.
.........

ferkul

22kasım2019
21.25