Artık, onca yaşanandan sonra, kötüye ve kötülüklere, afet ve yangınlara, "alışmak" tan ve "kanıksamak"tan, korkuyorum.
Allahım herşeyin olduğu gibi, sonumuzun da güzelini versin. Ne kadar acı, ne kadar vahim bir olay , çok üzücü gerçekten.
Kaybettiğimiz herkesimiz için Allah'tan rahmet Yangından sağ çıkanlar için de sabır ve metanet , diliyorum.
Geçmiş olsun Bolu..😢
Geçmiş olsun Kartalkaya...😢
İnsan, her şeyden sonra ve bir çok şeyden önce
Öğreniyor
Kuş olmayı, bulut olmayı, kendi yağmurunda ıslanabilmeyi, yara sarmayı, kanat takmayı. Tek başına bir dağ olmayı, yıkılmamayı.
Bütün haykırışlar içinde
Sükût olmayı.
Ses üstüne ses olmamayı.
Hiç bir şeyden ve her şeyden anlam çıkarmamayı. Manâsız ve tek düze, yaşamayı. Böyle yaşamaklardan şikâyetçi olmamayı.
İnsan işte
Öğreniyor, unutmayı...
Öğrenmeyi bilmemeyi, bilmekten haz etmemeyi.
Sorgusuz, sualsiz, kavgasız, sakin , sessiz, biteviye saatlere ve günlere alışmayı.
Aynadaki yüze,
Gülümsemeyi
İhmal etmemeyi...
..................................
ferkul
5 ağustos 2024
2335
"Eğer bir şey anlamlı değilse, gerçek de değildir. "
demiş biri...
Ne kadar çok "manâ" aramakla geçiyor ömrümüz.
Halbuki
" anlamsızı anlamlandırmak bizim işimiz, değil" derim hep...
Aslında
"Sevgi", yoksa, sen de yoksun
"Emek", yoksa, hiç olmamışsın.
Umut ve sevgi, hiç tükenmeyen bir membá içimde.
Tınısı bir bardak çayın deminde.
Ve rengi bir kalem ucunda.
Bazen coşkulu, bazen isyankâr, sitemli. Bazen yerle bir ediyor bir dağı. Bazen de minik bir yokuştan yükseltiyor zirveyi. Körelmiş, yıpranıp yıkılmış, dağılmışsa da. Her daim mavi. Her daim kan kırmızı. Sabahı doğuran, akşamı batıran güneş gibi.
Hem acılı, hem sancılı, hem de biraz da şakacı.
Bir parça da oyuncu, bir öyle bir böyle dönüp duran su değirmeniymişcesine, bir ileri, bir geri. Seyr-ü seferde hep bulutu, yağmuru ve karı.
İçim dışım hep o gökkuşağı...
....................
ferkul
10 Ağustos 2020
11.50
İnsanın şükredecek bir şeyleri,
Olmalı...
Bir oğlu, bir kızı, bir yarî, bir yâreni. Bir dostu, bir kardeş bildiği, hiç tanımasa da yüreğini açabildiği bir kapısı. Yalansız , riÿâsız sevmeyi ve sevilmeyi, kadrin ve kıymetin manâsını bilebilen , bir kalbi...
Hiç biri olmasa da, bir koltuğu, kanepesi, divanı, yere serdiği bir döşeği. Başını koyduğunda huzur bulduğu bir yastığı. Uykuya daldığında görebildiği pembe bir ''düşü". Aralıksız uykusu.
Sabah kalkınca aynadaki yüze gülümsemesi. İnsana, hayata, ve yaşamaya dair umudu.
Bir çok teşekkürü olmalı insanın. Yürüdüğü yola, bastığı kaldırıma, taşa toprağa, günü aydınlatan güneşe, ansızın bastıran yağmura, yağmuru oluşturan buluta.
Şükretmeyi bilmeyi nasip edilen bir yüreği, olmalı insanın. Kaysa da, karanlığa ışık olan yıldıza ,
bir hilâle, bir yarıma, bir dolunaya dönüşebilen ayarsız 'ay'a bile...
Bir şükür, çok şeyi değiştirir
Görüp de , bakar mısınız
"Şükretmez misiniz?..."
.......................................
ferkul
13 ağustos 2024
Belki bir kuş konar başucuna,
Belki de bir dost gelir,
Bir çay koyar tavşan kanı,
Kucağında sevgiler.
Unutursun dünü, yarını,
Olmuşla, olmayanı
Ömürden ömür çalanı,
Nasibi doldurmayanı...
.
Hepsi biter.
Her şey geçer.
.
Gülümse.😊
........
ferkul
.Bu sabah erkenden uyandım
Ve, dedim ki kendime;
"Her zamanki balkonumda, her zamanki koltuğumda, karşımda her zamanki ağaçlarım, elimde demli çayım, bir ucu kırık kalemim, her zamanki gibi , oturuyorum.
Mevsim sonbahara kaçmış bir yaz. Gözlerim yine görünmeyen bir ufukta, mavisi açık, bulutları beyaz.
İçeriye açığım, dışarıya kapalı. Bütün pişmanlıklarım, sevdâlarım, hatalarım sıralı.
Susturdum işte şimdi, içimdeki "o" sesi. Sildim lûgatimden adının baş harfini.
Temizleyip pakladım elimdeki kiri.
Dışarısı ka/a/balık, dışarısı, zifirî. "
Kendim de dedi ki bana"
"Bir tek Allah, sana yeter, hiç tükenmesin umudun. Sen, böyle, mutlusun."
Sükût ettik birlikte.❤️
Şükür , hamd ve selâm ile...
*
(Hava da Antalya normallerine göre, hafif esiyor muydu ne..🙃)
...............................
ferkul
14 eylül 2024
10.51
Kırmızı panjurlu bir evim olsun diliyorum kapısı dışarıya kapalı.
Pencere önünde hercai mor menekşeler, sümbüller... Sardunyalar kaplasın üstünü. İstediğim zaman açayım kanatlarımı, istediğim zaman kapanayım kapaklarla. Küçük bir bahçesi olsun, fesleğenler, naneler, güller...
Açsın baharda badem çiçekleri, erikler. Yazın haberini versin istiyorum yalnızca samimi, beyaz, pembe çiçekli ayvalar.
Bir salıncak demirinin tınısı konuşsun rüzgârla. Bir tekeri kırık bir çocuk bisikleti, gülümsesin kahkahalarla.
Güzde Kasımpatları selâmlasın yüzümü . Sabah çiçekleri kucaklasın günümü, akşam çiçekleriyle aydınlansın yıldızlar.
Taçlansın, ruhum
Geri gelsin çocukluğum.
"Tarhana çorbası, içilecek illa ki", desin yine babam, sobada fokurdayan çaya inat. "Yufka yiyilecek, beyaz ekmek değil.."
Gülümsesin sevgiyle anneme. Annem de onu kucaklasın bakışıyla. Kardeşlerim, altısı birden yalansız, riyâsız, menfaatsiz, hırssız,
bencillik bilmeden, saflık ve temizlik dolu yürekleriyle otursun sofraya. Sofra kaplasın evin içini, dışını.
Renklensin dünya. Kaplasın her yeri bir beyaz ışık , yansısın bacadan tüten dumana. Selâmlasın kırmızı panjurları, tınısı göğe yükselen salıncak rüzgârını, bahçedeki çiçekleri, bütün sevgisiyle...
Her yer pembe,
Her şey neş'e...
Değişsin çocukluğum
Umuda kanat açsın ruhum.
Oysa, ne bacada tüten duman vardı, ne kırmızı panjurlar. Ne samimîyet, ne masûmiyet.
Herkes kendi kavgasında
Kendi yalnızlığında şimdi...
..................................
ferkul'dan
16 eylül 2024
20.20
( Ama ben yine de , istiyorum
Kırmızı panjurlu bir evim olsun diliyorum kapısı dışarıya sonsuza kadar , kapalı... )
Allah' tan korkmasaydım,
Sevmeseydim 'O'nu
Dilediğimi yapardım.
Sevmeseydim kendimi
Dileğim gibi yaşardım.
Yâr için yarenden geçmek dedikleri böyle bir şey galiba: O' ndan gelene teslim olup, razı olmak, bilmek ve inanmak , "bir annenin çocuğuna şefkâti gibi", sana senden yakın olana. Dayanmak ve yaslanmak sevdâsına.
Ki, sevmelerin en faydalısı, en zararsızı, en gereklisi...
Sanırım en zoru, da...
Başarabilmek dileği
ve, şükür ve hamd ile...
"Bir parça yalana bulandık ", diye
bütün doğruları unutacak mısınız?
"Biraz yağmur yağdı", diye güneşi,
"Bir çocuk düştü", diye koşanı
" Biri ağlattı", diye gülümsetenleri,
Bir çok kez kanadı diye "yarayı sarmayı",
"Sevmesini bilmiyor diye kalbinizi"
Söküp atacak mısınız?...
Her dal, kırıldığı yerden yeşerir, çiçek açar kurudu denilen gövdenin en sert yerinden ağaçlar.
Hayat, "tükendim" dediğin yerden başlar.
'Yeniden doğmuş gibi olmak ', diye de
bir deyim var.
Tükendik de , öldük mü?..
......................................
ferkul
Yani,
Günün adı , yarından önceki gün'se
Salıvermeli kendini, çaya, güneşe, denize ve sevgiye...🙃
Bir elinle diğerini tutar gibi,
Sarılmalı kaleme...❤️
Bize, sevgiden ve halden anlayan ,
Ahvâl-i pür meĺâlimizi çözebilen gerek
Başka türlü nasıl sükûnet bulur, bu deli ve yorgun yürek...?
Çok fazla koşuyoruz, çok fazla, konuşuyoruz. Çok fazla yiyoruz, içiyoruz. Aynaya bakmaktan, özde eleştiriden, sorgulamaktan, anlamaya ve anlaşılmaya çalışmaktan, hep, kaçıyoruz. Düşünmeden, irdelemeden, sevmeden, öylesine, biteviye, yaşıyoruz.
Çok fazla konuşmadan, koşmadan, yürümeden, yemeden, içmeden, sevgilerde ve her şeyde karşılık beklemeden , almadan vermeden, merhâmetten ve şefkâtten yoğrularak,
Yaşamayı
Bilmiyoruz..
Az durup nefes almalı. Çok sükûttan ders almalı. Biraz "pause" her şeye ve herkese bir küçük "mola", çekilerek kabuğuna, kapanarak dünyaya,
" iyi " gelir.
Bilmiyoruz...
Sanırım biz bu " yaşama sanatı"nı. çözemiyoruz..
.................
ferkul
7 Ekim 2024
19.25
Nerede ve nasıl yaşıyorsan yaşa
'İnsan' olabilmek , ağır mesele azizîm,
Dağsan başı karlı dağ, topraksan ova, bulutsan gökyüzü olacaksın , yok olmak yok, tükenmek yok , eksildiklerinden çoğalmak var, nefes aldıkça.
Senden sonra da iz kalsın diye, senden sonra tükenmesin diye kelimeler, yok olmasın diye sevgiler; taş duvar arasından yeşerecek bir fidansın sen. Haydi şimdi, pes etmeden, bıkmadan, usanmadan, hep de yeniden, sil baştan..
Kendini ve yüreğini hakkıyla, taşıyabilenlerden olmak, dileğiyle...
Artık uzun uzun yazmaya mecâlim yok
Ne diyorlarsa 'tamam'' diyorum
Güneş doğuyor ama uzanmaya eli yok
Yalnızca Yaradana "el aman" diyorum
Zûlmün ve fesadın karşısında duvarım yok
Susuyorum konuşmaya hacet yok
Dilime kilit vurdum, yüreğe yemin
Namerde söz söylemeye takâtim yok
Hayatın ve yaşamanın neş'esi zayi
Sevgilerin kadri yok, sevmelerin kıymeti
Dünyanın ucu yok, bucağı yok
Dünü sildim, bugünü aştım, atîyi yaşıyorum
Geçtim sevr-ü zamanın gecesinden, gündüzünden
Mevsim sonbaharsa çiçek açmanın hükmü yok
Ümmidi duvara astım, düşleri sona
Ne kadar yaşadım, ne kadar öldüm bilemiyorum .
Sıratta simasız kaldım, arafta rehin
Gurbette sürgünüm sılada cenin
Yalnız 'O'na teslimim, yalnız 'O', tesellim
Bir ihsan, bir sükûn, bir bahar bekliyorum..
.....................................................
ferkul
Hüzünlü cümleler kurmayacağım artık,
Mısra mısra mutluluk saçacak yazdıklarım. Umut dolu şiirler kucaklayacak kalemimi. Güzel günlerden söz edeceğim kanadı kırık kuşlara, bahar renkli bir gökkuşağı çizeceğim göğün en uç noktasına. Çiçekli basmalar giyip , al yazmayı takacağım boynuma.
Neşeli şarkılar söyleyeceğim bendime. Gülen yüzler dolup taşacak aynalardan odama, mis kokulu fesleğenleri alıp içeri, donatacağım duvarları.
Şimdi, şu an ve bir dakika sonrası
Kimseyi ve hiç kimseyi , kadirde kıymet bilmeyeni, gözümde sözü olmayanı salıp gönlümden dışarı,
Gökyüzüne koşuyorum.
Umuda ve sevgiye yelken açıyorum.
Yaralarımı sarıyorum.
Artık, kanat çarpıyor kuşlarım.
Çünkü, " kendimi " , seviyorum
İlk önce , bunca yıldır hoyratça kırıp dağıtıp parçaladığım "benden" özür diliyorum.
Sonrası, bir sonbahar yaprağının hikâyesi.
İşitiyor musunuz?
Dinleyin,
Rüzgârda, şarkılarımı söylüyorum...
Bütün renkler benim
Gökyüzünü maviye, boyuyorum...
.....................................
ferkul
2 Kasım 2024
12.00
Neden suskunlaşır ki insan..?
Neden artık , sorgulamaz olur her olayı,
hattâ felâketleri, ölümleri bile, öylece bakarak karşılar ki..?
Hepsi alışmak mı, direnç mi, kemikleşmesi mi duyguların..?
Yoksa pes etmek mi kadere, teslimiyetin resmi mi bu donukluk..?
Ya gözlerdeki yorgunluk...?
Açıklanabilir mi, söylenip yazılabilir mi kelimelerle...?
Yeter mi , bir kaç sözcük anlatmaya düşkünlüğü, uykuda bile düşsüzlüğü,
Yalnızlığın sessizliğini,
Yürek kimsesizliğini...?
Değer mi,
Revá mı
Kırgınlık, küskünlük, kötülük, sevgisizlik , içinde ve dışında bitmeyen savaşlar
Tüketmeye bir ömrü...?
Silkelen...
Bir sonbahar rüzgârında sararmış yapraklarını savurur gibi, dik ve emin. Sarıl bütün gücünle son yapraklarına. Eylülden, ekimden ve kasımdan bîhaber, rüyadan uyanırmış gibi bir ilk bahar sabahına. Çiçek açmayı unutsan da, yeşert dallarını, uzan gökyüzüne doğru.
Meyvesiz, köksüz dalsız, ama yüksek bir dağ yamacında, dimdik bir ağaçmış gibi dur savaşın ortasında.
Silkelen...
Deniz ortasında yelkensiz bir kayık gibi. Asıl küreklere, ha babam çek, ha babam çek, usanma. Dalgalar yoldaşın, martılarsa gardaşın.
Durma!.. Tıkanır ama tükenmez senin yolların.
Silkelen. Aynada gördüğün yüz senin, gözler de, kenarından büzgülü suskun dudaklar da. Kırışıkmış, lekeymiş hikâye. Aslolan yürekte.
Silkelen , yeni doğmuş bir bebek saflığında temiz, günahlardan arınıyormuş gibi. Arınıyormuşcasına bin yüz yıllık yalanlardan, kurtul şu dağ başı yalnızlıklarından.
Silkelen, tozu toprağı, çamuru , yakışıksız sevmeleri atıyormuş gibi, yukarıdan aşağı. Çırp ellerini, yıka yüreğini, kurut askıda.
Sonra, kalk ayağa. Zîra " hayat ", düştükten sonra kalkma sanatı.
......................................
ferkul
Aslında mutluluk , küçük şeylerde gizli.
Bir bakıştan, bir gülümseyen yüzden, zemherî ortasında ısıtabilen güneşten, bir bardak çaydan, küçük, minik bir kahvaltıdan, zevk alarak, severek ve isteyerek haz almayı, başlarsan güne,
Gerisi gelir, diyenlerdenim.
Bütün olumsuzlukları bırakarak, nokta kadar küçük olumlu bir şey, gülümseme sebebi olabiliyorsa, hayat o kadar da zor gelmez insana. Şükür ve tevekkül, olana rıza, olmayana hamd ile, iyiyi ve güzeli yaşamak da ancak böyle, mümkündür.
Onca hayat gailesinin, koşturmacanın içinde hüzne ve kedere bir mola, gülümsemek için de bir sebep, bulmak gerek. Bulmak için de aramak ve istek. 🙃
Arada bir de hatırlamak, hatırlatmak lâzım...🫠❤️
( Dedim bugün kendime... )
Size bir şey söyleyeceğim.
Bir şeyin içinde çok şey.
Çok'un içinde yok'luk. Yokun içinde çokluk.
Karışacak zihniniz.
Size gülümseyeceğim. Gülerken ağlamak gibi, ağlarken gülmek gibi . Geceye güneş, saklar gibi. Gündüzde ay, gecede güneşin izi, gibi. Renkleri karıştıracak gözleriniz. Zifirî karanlıkta şimşek çakar gibi.
Islanacak yüzünüz.
Anlamayacaksınız.
Yine bir çok kelimeleri karıştırıp süzeceğim. Yine çok konuşup az söyleyeceğim.
Belki durulur diye beynimdeki sular, içimden kusup , dışımdan savuracağım menekşe kokularını. Dinmeyecek sızım. Bitmeyecek dağ başı yalnızlığım.
Size hiç bir şey söylemeyeceğim.
.......................................................
ferkul
Söylemek istediklerimi
Yazan kalem bulunamadı.
Yazıp da sildiklerimi, anlayabilen olmadı.
Uzanıp da sükûtun elinden
Tutuveren olmadı.
Döküldüm salkım saçak, toplayanım olmadı.
Kör oldu gözlerim , bahar süren olmadı.
Yüksek dağ başında tek ağacım.
Dalıma konan olmadı.
Çok çağırdım, bağırdım, göklere erişti áhım
Sesime ses veren olmadı.
.
Hem okudum
Hem de yazdım
Ben söyledim
Ben dinledim.
Söylemek istediklerimi
Yazan kalem bulunamadı...
..........................
ferkul
Kayıtlar
Tüm Yorumlar
