Yaş ilerledikçe daha çok söyleyecekleri varken
Neden suskunlaşır ki insan..?
Neden artık , sorgulamaz olur her olayı,
hattâ felâketleri, ölümleri bile, öylece bakarak karşılar ki..?
Hepsi alışmak mı, direnç mi, kemikleşmesi mi duyguların..?
Yoksa pes etmek mi kadere, teslimiyetin resmi mi bu donukluk..?
Ya gözlerdeki yorgunluk...?
Açıklanabilir mi, söylenip yazılabilir mi kelimelerle...?
Yeter mi , bir kaç sözcük anlatmaya düşkünlüğü, uykuda bile düşsüzlüğü,
Yalnızlığın sessizliğini,
Yürek kimsesizliğini...?
Değer mi,
Revá mı
Kırgınlık, küskünlük, kötülük, sevgisizlik , içinde ve dışında bitmeyen savaşlar
Tüketmeye bir ömrü...?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder