Acaba...

 Acaba diyorum 54 yıllık hayatım boyunca, bir an bile hüzün duymasaydım,  gönlü dar,  

yüreği hassas bir camdan olmayan ve beyni konuşmaktan yorulmayan, mutluluktan ve sevgiden  nasip  almış biri olaydım;

Şu deli yüreği ve içimde susmak bilmeyen o hüzünlü sesi, yok saysaydım. Hep gülümseyip, hiç ağlamasaydım.  Az sevip, çok konuşup, hızlı yaşasaydım,  ağzım laf yapaydı, yüzüm ve sözüm caz.  

Haydi diyeydim kötü rüzgâra; " Es  esebildiğin kadar kara bağrıma es!..."

 Bir kere de kopaydı, hep  "kopmasın"  diye diye üstüne tirediğim  kıyâmet. Dimdik duraydım şöyle, yenilmez bir güreşçi gibi, mağrur. Yıkılmaz bir dağ gibi,  vakur.

Düşünmeden, yorulmadan, ince eleyip sık dokumadan, ayrıntılara takılıp savrulmadan,  öylece ve biteviye, seyretseydim olanı, biteni. Yanlışı ve hatayı  bıçak gibi sırtımda taşımayıp, bir anda silebilseydim gönül kıranı. Ömürden ömür çalanı.  Ah etseydim, affetmeseydim.

" Dişe diş, kana kan !.."  

 İçimde biriktirmeyeydim kusmak istediklerimi. Saçaydım ortalığa, çırılçıplak  düşündürtüleni.

Sonra da herkes gibi,  hiç bir şey olmamış gibi gülümseseydim. İçim huzur, beynim rahat, gönlüm geniş , yüreğim olabildiğinden fazla ferâh... 

Yine de yazar mıydım...?

.................................................

ferkul

20 haziran 202

21.41