Affetme duygumu kaybettim, hükümsüzdür"...

"Nasıl olsa affeder" zihniyeti, bana kendimi getirdi. Ziyâdesiyle, yakın bildiğim uzaklara şükranlarımı sunuyorum...

Kendim olmak, beni görebilmek aynada, yıllara ve yorgun gözlerimin kenarındaki kırışıklıklara rağmen harika bir duygu.

 Bazen kaybettiklerimiz bize çok şey kazandırır.
 
Kazanmak için de kaybetmek, hatta kaybolmak gerekir bir çıkmaz sokakta. Ki, her kaybediş de kendini bulmaktır bir kırık parçada. Zaten bütünü oluşturan da parçalar, değil mi ?

Çoklu bir denklemden bilinmeyeni ortaya döküp de çıkarmak gibi. . .

Seni sende bulmak, en büyük kazanç aslında.

Sonrası tam da bu:



"Affetme duygumu kaybettim, hükümsüzdür"...


...............

ferkul

24 şubat 2020
01.15