Sonra, yutkunduk.
Bir saksı koyduk balkona, bol yapraklı. Mor ve yeşil. Kokusu yarınlara saklandı fesleğenlerin, kurudu dalları, kökü karıştı toprağa.
Unuttuk adını mavilerin. Rengiyse göğe yakıştı, güneşle eş, bulutla kardeş...
Bir çay koyduk kan kırmızı. Demini aldı hüzünler. Çok çok uzakta artık kanadı kırık martısıyla denizler.
"Sevmek", dedik, zaten düşten öte, nedir? Düşse, bizden, kendimizdendir.
Hamd ile tevekkül de, kaderdendir.
Bir uyudum, bir yudum daha.
Çaya bir şeker, " iyi" gelir.
..................................
ferkul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder