Nasılsa

 Oturdum balkona. Başucumda fesleğenim, elimde günün bir milyonuncu çayı, gözümde ufuklar. Bir tramvay geçiyor, bir çok rengârenk araba. Karşımda çam ağaçları. Sanki yağacak gibi birazdan kara bulutlar. Gök kırmızı, siyah, grî. 

Oturdum, bir de baktım ki, toplanmış başımda bin türlü insan. Geçtiler gözümün önüne, bin bir renkti elbiseleri. Gelmişi, geçmişi, yenisi, eskisi, şimdisi. Düşündüm;

   Kim bende ne kadar

        Kimde ben ne kadarım..?

     Ne kadarı, kaç tanesi, kaç sevgisi umrumda...?

           Hiç biri.

     Yok ki, "hiç kimsenin, 

                              kimsesi..."

  Alışıyorsun, yaş geçtikçe. Umursamamaya, takmamaya, takılmamaya, es geçmeye, estirmemeye.  

Her şey olduğu gibi...

 Olması gerektiği gibileri çoktan attım ağaran saçlarımın arkasına, kapandı kapanmaz bildiğim her bir yara. Kanamıyor, acıtmıyor artık hiç biri...

 Sahi, hayat, dediğin böyle bir şey mi..?

 Hava durgun, stabil. Rüzgâr esmiyor, yaprak kımıldamıyor. Yağmur, yağacağım dese de yağmıyor nasılsa.

  Oturdum balkonumda, çayım sıcak, demi kan. Unuttum, artık aklıma bile gelmiyor sevdân. 

 Her bir yudumla, içiyorum yılları. Uzun uzun düşünmüyorum, olanı, biteni.

Sadece ve yalnız, bende buluyorum, beni.

   Bir tramvay geçiyor, bin araba. Seçemiyorum seni.

Yağmur da, yağmıyor nasılsa.

                                              ...............................

                                                          ferkul 

         

                                                 3 Ekim 2023

                                                           19.40