Tükenme....

 (Böyle işte

Rahmet dersin,  çamur yağar.

Afet  dersin yağmur. )

            

                      *

Artık, gece. Bitmez tükenmez dersin karanlıklar, olmaz artık sabah. Doğmaz güneş. Bir bakarsın ışıl ışıl  tan. Çiğ damlaları ellerinde, yüzünde, gözünde. Uçup giden umut kuşları,  konar gelir başucuna. Kanat çırpar bir güvercin, şaşakalırsın.

Bir leke düşer yüreğine, çirkin, siyah ve gri; öksürtür ciğerinden. Olmadık yerden bir ışık, çıkagelir düşlerden. İçine çekersin  havayı,  ilk kez solur gibi.  Saatler, saniyeler geçmezken durmuş gibi, uçarcasına geçiverir günler, dakikalar. Rengârenk çıkıverir gökkuşağı . 

 Sonrası, nefes almak, yeniden. 

Hayat bu, gül dersin diken. İlaç dersin zehir. Ne sürsen, merhem olmazmış gibi yarana. İrin, kabuk bağlar, kapanır kapanmaz dediğin her yâre. 

Mevsimleri eklersin, uç uca. Yaz beklersin kış çıkar. Bahar dersin, zemherî. Yağar durup dururken ellerine öbek öbek karlar. İçini titretir soğuğu ayazın. Kapatırsın kapıları. Bitti dersin, artık son. Yeniden başlar. Açılır, açılmaz dediğin kapılar, çalar zilleri durmaksızın.  Kırıldığı yerden değil, kuruduğu yerden yeşerir dallar.

Bakakalırsın.

Bekle, sen  güzel günler insanısın.

Tü - ken - me ....

......................................................................

                                                      ferkul

                                                (fatma erkul )